Graaiflatie is geen fata morgana van antiglobalisten, zo bleek deze week: het is gewoon de harde realiteit. Hallo, multinationals? Enne, what the f*** gebeurt er bij Delhaize? Wel, Filet Pur zal het u uitleggen: er wordt gelogen dat het een aard heeft.
Abominabel
Niet enkel Carrefour, ook Colruyt profiteert van de malaise bij Delhaize, zo bleek afgelopen week. De marktleider zag zich genoodzaakt de verwachtingen voor de nog te publiceren resultaten van het afgelopen boekjaar lichtjes bij te stellen, wegens gunstige omstandigheden.
Niet alleen valt het met de gestegen energieprijzen nogal mee, ook blijkt het marktaandeel weer te groeien. Een klein beetje slechts – die verwende Delhaizeklanten komen zo’n spartaans magazijn zonder daglicht enkel binnen wanneer ze écht geen aantrekkelijker alternatief ter beschikking hebben – maar toch voldoende om te concluderen dat de winst nét iets minder hard zal kelderen dan een sombere Jef vorig jaar had voorspeld.
Samengevat: ja, het wordt nog steeds een abominabel slecht rapport, maar nu ook weer niet zo verschrikkelijk als aanvankelijk gevreesd. Dat was voor de beleggers al voldoende reden om de champagne boven te halen, bleek uit de stijgende beurskoers. We vermoeden dat ze het in Halle op een eenvoudige cava Gran Barón hebben gehouden.
Graaiflatie
Voor bier en ketchup betalen consumenten met plezier enkele euro’s meer, als we mogen afgaan op de alweer uitstekende kwartaalcijfers van AB InBev en Kraft Heinz. Maar niet voor wasmiddel, leerde Henkel. Die categorie lijdt onder een niet aflatende prijs- en promotiedruk. Je moet als consument wel heel dom of heel rijk zijn om nog de volle pot te betalen voor die gesofisticeerde waspods. Idealiter bestel je ze online bij een van de grote platforms, in grote hoeveelheden tegen ongeziene korting. Het weerhield de detergentenfabrikant er niet van om de prijzen met bijna 13% te verhogen.
Maar hoe lang komen die merken daar nog mee weg? Zelfs bij beleggers en financiële analisten begint het nu eindelijk door te dringen dat die multinationals mogelijk toch een beetje méér dan leep misbruik maken van de ongeziene omstandigheden om hun marges fors op te krikken. De term ‘graaiflatie’ was trending deze week. En niet bij PVDA-militanten, wel in de zalmroze zakenpers. Zowel het Internationaal Monetair Fonds als de Europese Centrale Bank bevestigen: het zijn niet de stijgende lonen die de prijzen hebben opgedreven, wel opportunistische prijsverhogingen door bedrijven zelf. Holy guacamoly, wie had dàt durven denken?
Strak volhouden
Ook Frans Muller kwam in het vizier, want niet enkel fabrikanten doen aan marge-optimalisatie. Dat de vet betaalde topman van een behoorlijk winstgevend bedrijf z’n logistieke medewerkers geen 10% loonsverhoging gunde, ging er bij heel wat waarnemers niet in. Die Nederlandse stakers bleken heel wat effectiever dan hun Belgische collega’s, het mag gezegd: anderhalf weekje strak volhouden en de buit was binnen. Geen deurwaarders te bekennen, ginder. Tja, lege rekken in twee ketens tegelijk, dat is ook voor Ahold Delhaize van het goede teveel. Tot 45 miljoen euro aan omzet zou het hen mogelijk gekost hebben in Nederland. En in België, na twee maanden?
Het sociaal conflict bij Delhaize draait intussen almaar meer uit op een propagandaoorlog. Dat een jonge milieuactiviste een filmpje maakt waarin een boel al dan niet bewust foute cijfers en feiten op een hoopje worden gegooid, samen met wat loze klimaatbeschuldigingen, tja, it ain’t pretty maar het is ook niet heel ernstig. Tekenend is een nieuwe “studie” van de vakbonden die beweert dat het hele franchiseplan 6.500 jobs gaat kosten en de retailer 225 miljoen euro zal opleveren, of meer dan een verviervoudiging van z’n winst. Hoezo? Welja, volgens de simpele vuistregel dat een aangesloten winkel gemiddeld 25 voltijdsen tewerkstelt, tegenover 70 in een filiaal. Creatief rekenen, noemen ze dat.
Leugenaars
De strategie die de vakbonden in het dossier Delhaize toepassen is eigenlijk heel helder: ze bestempelen simpelweg élke uitspraak, belofte of garantie van de retailer al bij voorbaat als een grove leugen. Punt. En met een leugenaar kàn je niet onderhandelen, dus daarmee is de kous af. Simpel. Tot nu toe leek die aanpak ook behoorlijk effectief.
Immers, de publieksmedia hellen bij dit soort sociale conflicten doorgaans eerder naar de kant van de medewerkers, die het gros van het lezerspubliek uitmaken. Voor het patronaat is er De Tijd. En dus was er tot nu toe maar weinig tegenspraak tegen het horrorverhaal dat die 9200 medewerkers van die 128 supermarkten gegarandeerd 30% loon zouden inleveren, naar hun dierbare vroeg- en laatopeningspremie zouden kunnen fluiten, ettelijke bijkomende uren zouden moeten werken, ook op zondag, en hun maaltijdcheques en al hun opgespaarde overuren zouden kwijtspelen. Onder andere.
Geen jota
Dat Delhaize dinsdagavond na een zoveelste mislukte meeting dan maar zélf een mededeling uitstuurde met een hoop bijkomende garanties waar de vakbondsmensen niet eens naar hadden willen luisteren, hoeft in die context niet écht te verbazen. Geen enkele van die 128 filialen gaat dicht voor eind 2028, de langdurig zieken hoeven niet te vrezen en zelfs de overuren gaan gewoon mee over bij een overname. Kijk eens aan. En wat was de reactie? “We geloven er geen jota van.” Voilà.
Al moeten die militanten toch opletten voor denkfouten. Op het sectoroverleg in paritair comité 202 eisen de onderhandelaars dat Delhaize niet meer aan tafel verschijnt. Ah ja, als ze dat comité gaan verlaten, wat hebben ze er dan nog te zoeken? Vreemde redenering, die laat uitschijnen dat de vakbonden er dus inderdaad van uitgaan dat het toekomstplan gewoon wordt uitgevoerd. Terwijl ze officieel dat franchiseproject nog altijd van tafel willen. Wat is het nu, eieren of joeng?
Gewrapt
En dan nog dit. Zalige collega’s, mooi loon, werk dicht bij huis… ze leken het in die nieuwe campagne wel over RetailDetail te hebben. Maar nee, zo blijkt: het is heerlijk werken bij Aldi en nergens anders. Dat mogen we afleiden uit de vrolijke foto’s met de hashtag #vandenaldi die sinds enkele dagen circuleren op de sociale media. Dolle boel ginds, elke dag, ondanks die onmenselijke werkdruk. Toppie. Je moet wél opletten dat je inderhaast tijdens de uren niet gedachteloos een wrap achter de kiezen stopt, want dan hang je. Iets minder zalige leidinggevenden, blijkbaar.
Dat zal je bij RetailDetail dan weer nooit overkomen: hier gooien ze de wraps naar je hoofd als je even niet oplet. Wij verzuipen in de wraps. Wij zijn al blij als er eens géén wraps op het menu staan. Al wordt het tot overmaat van ramp ook alweer geen barbecueweekend. Dat natte kille voorjaar heeft onze supermarkten al ettelijke miljoenen omzet gekost, maar daarover hoor je de mainstreampers natuurlijk niet. Typisch! Tot volgende week!
