Man, man, man. Miserie, miserie, miserie. Met de darmflora van de Colruytklant gaat het opperbest, maar met de rest? Dat kom je te weten in het behoorlijk (maar niet écht) deprimerende nieuwsoverzicht van RetailDetail Food!
Blufpoker
Oudere tooghangers onder ons, die nog op de hoogte zijn van de spelregels van het edele kaartspel kleurenwiezen, weten wat ‘miserie op tafel’ (ook wel ‘blote miserie’) betekent: je hebt zulke miserabele kaarten in handen gekregen dat het niet eens de moeite loont om het spel aan te vatten, dus gooi je je onbestaande troeven gewoon open op tafel om je tegenstanders uit te dagen. En zo als verliezer toch nog het spelletje te winnen, oh ironie! Wel kijk, wie waren de geboren losers die deze week ondanks forse tegenwind toch met de buit aan de haal gingen?
Was het misschien de directie van de Waalse supermarktgroep Mestdagh, die aanvankelijk het deksel opnieuw vol op de neus leek te krijgen, maar die na een nachtelijke marathonvergadering dan eindelijk toch kon uitpakken met een sociaal akkoord? Om dat resultaat te bereiken moest het management weliswaar een premie beloven aan winkelmedewerkers die wat polyvalenter willen worden, en zwaaien met een klaverenaas die recht geeft op dat felbegeerde prepensioen vanaf 56 voor wie er maar zin in heeft. Een rondje op ons aller kosten, voor alle duidelijkheid, maar goed. Niet dat de vakbonden nu tevreden zijn, maar de tijd begon te dringen, dus gaven ze hun spelletje blufpoker maar op.
Kaartenhuisje
Of was het de gevierde televisiechef Jeroen Meus, die vanop enige afstand zijn geesteskind Würst ter ziele zag gaan? Ingestort als een kaartenhuisje, als het ware. Dat het hem worst kon wezen, zou je denken, aangezien hij zijn slag allang had binnengehaald en zijn aandelen had verpatst. Maar toch, een geesteskind blijft ook een kind, en zijn foto stond bij élk artikel over het falende bedrijf. Horeca-experts (je herkent ze aan hun embonpoint en hun lichtelijk rood aangelopen neus) waarschuwen intussen dat er wel meer hippe conceptjes op omvallen staan. Oei, waar moeten wij straks dan nog gaan lunchen in onze prachtige trendstad? Alweer iets waar ze op de parking merkbaar minder last van hebben.
Had de grotendeels uit duurzaamheid opgetrokken Marc Croonen betere kaarten in handen dan? De allerlaatste Belg werd door Frans Muller himself netjes naar de deur begeleid bij Ahold Delhaize. U herinnert zich vast dat die fameuze A-hold-up van 2015 door zowel Ahold als Delhaize destijds ‘een fusie van gelijken’ werd genoemd. En dat die topmanagers gespeeld verontwaardigd reageerden toen de voltallige Belgische economische pers daar eens hartelijk om bleek te lachen. Nu ja, van hun bonus waren die bonzen toch al zeker. Volgend jaar komen ze doodleuk vertellen dat Albert Heijn bij nader inzien misschien toch maar beter niet binnen de Delhaize-organisatie wordt geïntegreerd. Doorgestoken kaart, let op onze woorden. De komende weken opent dat blauwe fabriekje opnieuw vier Belgische winkels, trouwens.
Van de kaart
In elk geval konden noch de aardappeltelers noch de champignonkwekers terugblikken op een geslaagde week, laat staan op een verkwikkende zomer – en dat in schril contrast tot de meeste (maar niet àlle) brouwers. De verzengende hitte deed immers de patatten krimpen tot zielige pingpongballetjes waar je met geen mogelijkheid deftige frieten van kan snijden, en de compost is van dusdanig povere kwaliteit dat champignons de status van vage schimmel nauwelijks weten te ontstijgen. Wat de arme consument dit najaar dus duur te staan zal komen. We zeiden het al: miserie troef!
Bij de notoire uitvinders van de chocoladereep moesten we deze week ook al niet aankloppen, helemaal van de kaart zijn ze daar. Die fabriek van Chocolaterie Jacques moet immers dicht, en wel meteen. Dat zo’n bedrijf dat destijds wereldnieuws was, na bijna honderd jaar gewoon moet ophoepelen, dat kun je toch niet vatten? Of misschien wel: de miserie begon uiteraard toen ze stopten met die mooie prentjes in de verpakkingen. Een besparingsmaatregel die hen nu zuur opbreekt. Dat komt ervan als je in je kaarten laat kijken.
Open kaart
Open kaart spelen, daar hebben de groene jongens en meisjes bij Ecover geen schrik van, en ze zijn er al evenmin vies van een staaltje guerrillamarketing. Dus openen ze in Antwerpen (waar anders?) een pop-up waar consumenten statiegeld krijgen in ruil voor lege PET-flessen. Je krijgt er bovendien nog een fles van hun ecologische afwasmiddel bij ook. Verkrijgbaar in heerlijke smaken als citroen of granaatappel en vijg bovendien. En 450 ml, dat is zo op.
De producent uit Malle gaat op deze manier evenwel geen vrienden maken bij z’n retailpartners, want zoals u weet zijn die radicaal gekant tegen statiegeld. Net als hun collega’s frisdrankfabrikanten. En de regering, die immers andere prioriteiten heeft dan de plasticsoep. Gelukkig is er nog de EU, die zopas een algeheel verbod op wegwerpplastic heeft uitgevaardigd. En net dàn nodigt Carrefour ons uit om plastic weg te werpen. Hoezo? In een afvalmand bij de uitgang van de hypermarkt van Hasselt, meer bepaald. Allen daarheen!
Op de kaart gezet
Bij Colruyt daarentegen trekken ze de kaart van de flexitariërs, een groeiende doelgroep van twijfelaars. Zo’n 15% van de klanten bij de discounter koopt namelijk wel eens een product uit het veggie-assortiment, leren we uit een persbericht naar aanleiding van hun nieuwe kookboek met vegetarische recepten. Eén op drie klanten koopt wel eens linzen, kikkererwten of bonen, bovendien. Met de darmflora van de gemiddelde Colruytklant gaat het dan ook opperbest!
En één op vier koopt al eens een avocado, dat ook. Deze shoppers zullen verheugd zijn met de komst van het überhippe Amsterdamse restaurant The Avocado Show naar onze hoofdstad. Daar zetten ze op de kaart inderdaad slechts één hoofdingrediënt, weliswaar in tientallen varianten, tot in desserts en cocktails toe. Geen idee of het lekker is, maar op Instagram zijn ze een hit. Alweer zo’n horecaconceptje waarover we eerlang in de krant zullen lezen dat het uiteindelijk toch niet bleek te werken? Place your bets!
Kaarten geschud
Foodretailers in heel Europa zijn boos op… Europa. Ook voor hen was het immers geen topweek, aangezien het Europees parlement zijn fiat heeft gegeven voor een richtlijn over oneerlijke handelspraktijken in de voedingsketen. Niks mis mee, zou je denken. Echter. Het voorstel wil niet enkel de arme keuterboer en de weerloze kmo beschermen, maar ook de grote boze multinational. En daardoor worden de kaarten toch flink dooreen geschud in de retailsector. Zo zullen inkopers bijvoorbeeld niet langer gebruik mogen maken van duimschroeven om hun leveranciers tot betere voorwaarden te dwingen. Dat plaatst hen uiteraard in een verzwakte positie. We voelen hun pijn. Mocht u toevallig key accountmanager zijn bij een grote corporate: wees een beetje toegeeflijk bij de jaaronderhandelingen straks, het is nodig!
Kortom, al onze hoop om deze week toch nog een wervend foodretailverhaal uit de brand te slepen, was gevestigd op dat gloednieuwe convenienceconcept waar Delhaize ons al enkele weken op verlekkerde. Dat het revolutionair ging zijn, en verbazend, en baanbrekend, hadden ze ons verzekerd. Het zou kunnen. We hebben er een beetje het raden naar, want we konden het niet echt goed zien, eigenlijk. Die vernieuwende Fresh Atelier gemakswinkel bleek vooral heel erg klein. Stonden we daar op de persconferentie met een pak journalisten bij elkaar geprangd op amper 80 vierkante meter zo’n beetje naar het plafond te staren en af toe een voorbijkomend hapje mee te grissen. Ook nogal klein, eerlijk gezegd, maar soit. Op de foto’s zag hij er best mooi uit, dat wel. Enfin, toch op de foto’s waar Brussels burgemeester Philippe Close niet in de weg liep. Nu, toegegeven: 200 nieuwe winkels in drie jaar tijd, dàt is pas gas geven. Die Xavier Piesvaux heeft bepaald geen tijd voor een spelletje patience.
Aangekaart
Er is nog een anekdote verbonden aan die grensverleggende stadswinkel trouwens. Fresh Atelier denkt aan onze gezondheid en verkoopt qua impulsproducten dus geen zure beertjes of zoute drop maar wel mooie stukken fruit. Een banaan, een appel, een peer, een kiwi: één volle euro per stuk alstublieft. Wel bio, maar qua prijsperceptie toch ook redelijk grensverleggend. Ons slecht karakter kon het niet laten om de kwestie aan te kaarten in een vriendelijk berichtje op Instagram. Wat blijkt? Ze hebben het gelezen. De volgende dag al was de prijs verlaagd naar 80 cent. Nog altijd niet weinig, maar toch een stap vooruit. Met dank aan Filet Pur, uw joker in het kaartspel van de foodretail! Graag gedaan, Brusselse pendelaars! En wie weet ligt de lat intussen trouwens al op een aanvaardbare 60 cent of zo. Zou zomaar kunnen: elektronische prijsetiketten, dat gaat snel, u weet dat.
Hm, mocht ik ooit een carrièrewending overwegen, dan lijkt Professioneel Prijsverlager me wel wat. Ik lijk er talent voor te hebben en het geeft toch een zekere voldoening, te merken dat je een impact hebt, hoe bescheiden die dan ook is. Maar voorlopig combineer ik die job nog even met die van voltijds hoofdredacteur, vliegende reporter, fotograaf, columnist, copywriter, vertaler, proeflezer, vergadertijger, presentator, woordvoerder, socialemediamanager, inspiratietourgids, tacospecialist en toiletborstelmeester bij het prachtige maar tamelijk krap bezette RetailDetail. Geldt overigens ook voor al m’n onvolprezen collega’s, hoor. Qua polyvalentie kunnen die onderhandelaars in Gosselies hier nog wat komen leren. Zo gaat dat, wij spelen dagelijks grote miserie, abondance en solo slim tegelijk. Hoe zit dat bij u? Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
