Hoewel de Jumbo-moeheid dreigt toe te slaan, verzaakt Filet Pur niet aan z’n informatieplicht. De winnaars én verliezers van de grote kleine prijzenoorlog zijn immers nu al bekend. Bent u de pineut? Eén manier om er achter te komen…
Kleine oorlogjes
Een goeie honderd nuchtere Kempenzonen en -dochters stonden afgelopen woensdag in de vrieskou aan te schuiven voor de deuren van de tweede Belgische Jumbo, in Rijkevorsel. Toch wat minder dan die overrompeling twee weken eerder in Pelt, was de indruk. Maar dat zal Frits van Eerd worst wezen: toen liep het er vol spionnen en persmuskieten, en die kopen toch niks. Desalniettemin scoorde die eerste Limburgse winkel wel 50% boven verwachting. Of dat veel zegt over de verwachtingen in Veghel, laten we in het midden.
Net als in Pelt zoekt Jumbo in Rijkevorsel het fijne gezelschap op van de AA: Albert Heijn en Aldi. Jawel, foodretail zal gezellig zijn of zal niet zijn. Of daar dan geen ruzie van komt? Volgens consumentenorganisatie Test-Aankoop zal het Gele Gevaar wel degelijk ‘lokale prijsoorlogjes’ veroorzaken. Klinkt toch wat minder gevaarlijk, zo’n verkleinwoord. Om één en ander te staven trokken ze naar de Jumbo in het Nederlandse Budel, waar ze liefst 17% méér betaalden voor hun goed gevulde winkelkarretje.
Jumbo-moeheid
Nu ja: Budel, dat is zo’n beetje het hol van Pluto, de uitbater is een zelfstandige ondernemer en hij heeft amper concurrentie, waardoor hij de prijzen lokaal dus niet hoeft te laten zakken. Qua vergelijkingsbasis is dat op z’n minst dubieus, maar de media smulden ervan. En misschien vindt de concurrentie dat niet eens zo erg: de tsunami aan gratis media-aandacht voor de nieuwkomer zou op een bepaald moment wel eens tot Jumbo-moeheid kunnen leiden wegens oververzadiging, wie weet. Wij voelen het nu al!
Maar we vervullen onze verdomde plicht. Dus als een intelligente retailwatcher netjes uitrekent welke omzet Jumbo in Rijkevorsel gaat halen en welke concurrenten het gelag zullen betalen, dan brengen wij netjes en objectief verslag. Wat blijkt? Albert Heijn is de pineut. Het blauwe promotiefabriekje werd in het Kempendorp op amper enkele maanden tijd de lokale marktleider, maar zal die positie snel weer kwijtspelen, zo luidt de voorspelling van Shopperware. Ook Aldi en Lidl mogen al beginnen wenen van ellende. Opmerkelijk genoeg zou Delhaize nog het best standhouden, en zelfs plaatselijk marktleider worden – met miniem verschil weliswaar. Makkelijk zat: er is daar in geen velden of wegen een Colruyt te bekennen. Toch deze disclaimer: het gaat om een extrapolatie. Pure theorie dus. En u weet: in theorie zijn theorie en praktijk hetzelfde, maar in de praktijk zijn ze dat niet.
Kersttaks
Zijn het de prijsoorlogjes die de werkdruk bij de merkfabrikanten opvoeren tot ondraaglijke hoogtes? Bij Mondelez bleken de collega’s volledig over hun toeren, spraken ze van ‘pure chantage’ en vrezen ze voor hun verworven rechten, wat tot een tweedaagse staking leidde. Woensdag werden ze afgelost door de medewerkers van AB Inbev, de bank die toevallig ook bier verkoopt, en die door een staker op de koop toe een ‘paraplufabriek’ werd genoemd, omdat managers zich achter elkaar verschuilen terwijl de loonadministratie in de soep loopt.
Nochtans, terwijl retailers op geen inspanning meer of minder kijken om de prijzen laag te houden, voeren de merkfabrikanten de ene tariefverhoging na de andere door, zo blijkt. Plots krijgen doordeweekse producten een klatergouden kerstbal of enkele stemmige rode sterretjes op de verpakking, en kijk: 20% erbij! Ook al is er aan de inhoud niks veranderd. Een soort kersttaks dus, want de mensen willen toch bedrogen worden. Tja, zo kunnen we bezig blijven natuurlijk. Kijk, als je de mensen vraagt ‘willen jullie meer betalen of willen jullie minder betalen’, dan laat het antwoord niet lang op zich wachten, toch? ‘Minder! Minder! Minder!’ roepen ze in koor. Geef die mensen dan toch gewoon wat ze willen? Vraag het maar aan Frits.
Met alle Chinezen
“Trek eens aan mijn vinger?” Zo eenvoudig kan betalen zijn, tenminste als het van Carrefour afhangt. Mensen zijn verstrooid, vergeten al eens hun portefeuille, kunnen nét die ene betaalkaart niet meer vinden waar nog wél wat geld op stond… enfin, u kent dat. De oplossing is nabij: de vingerafdruk volstaat. Tenminste in theorie, want in de praktijk wil de Belgische Gegevensbeschermingsautoriteit daar nog eens een hartig woordje over praten. Het is niet omdat je in China makkelijk wegkomt met gezichtsherkenning aan de kassa, dat zulks ook in België het geval is. Die fameuze GDPR-wetgeving werd nu eenmaal niet ontworpen om ons het leven makkelijker te maken, of wat had u gedacht? Kortom: die vinger, dat wordt een dikke middenvinger.
Dat de halve Belgische voedingswereld intussen vriendjes ging worden met het échte Gele Gevaar, een regime dat hen de hele tijd met slimme camera’s in het oog hield en vanop afstand hun smartphones monitorde, dat is slechts bijzaak. Er moesten Conférenceperen verkocht worden, en frietjes. Frietjes? Aan China? Serieus? Er moet de organisatoren van die handelsdelegatie iets ontgaan zijn, vrezen we. Ik kan er nu even niet op komen, maar het zal me straks wel te binnen schieten, terwijl ik me richting frietchinees begeef. Ah, dàt was het dus! Inderdaad: die Chinezen verkopen frietjes aan ons, niet omgekeerd. Smakelijk alvast, en tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
