De ene mandarijn is de andere niet, retailers zijn de doodgravers van de Belgische voedingsindustrie, de marktleider bezorgt ons een drankprobleem en het Gele Gevaar beleeft een aanvaring met de anti-woke brigade. Wat bracht de Sint? Een sappige Filet Pur!
Mandarijnengate
Wat weegt een gemiddelde mandarijn eigenlijk? Ik vroeg het me af toen we kort na elkaar twee snoeverige persberichten in de redactie-mailbox ontvingen. Colruyt beweert 2.000 ton mandarijnen aan de goede Sint te verpatsen, Delhaize hield het op 5 miljoen stuks. Het is alsof hun woordvoerders het zo onderling hadden afgesproken: laat het journaille zelf maar berekenen hoeveel mandarijnen er in een ton gaan, als ze er per sé een pissing contest van willen maken.
En ja, natúúrlijk willen we dat. Maar zelf aan het rekenen gaan, zo gek zijn we nu ook weer niet: daar hebben we ChatGPT voor. We hadden als intellectuele zwaargewichten onder elkaar een boeiend gesprek over het gewicht van zo’n vrucht: dat kan uiteenlopen van 80 tot 150 gram, namelijk. Maar groot belang heeft dat niet: als een uit de kluiten gewassen mandarijn gemiddeld 150 gram weegt, dan heeft Colruyt een goeie 13 miljoen stuks verkocht en Delhaize 750 ton. Met een gemiddeld gewicht van 80 gram heeft Colruyt 25 miljoen mandarijnen verkocht, en Delhaize 400 ton. Er is, kortom, een meer dan duidelijke winnaar. Blij dat ik dit prangende vraagstuk voor u heb kunnen verhelderen. Lang leve de artificiële intelligentie!
Venijnig wederwoord
“Belgetariërs? Dikke leugenaars, ja! Ze kopen alles in via Spanje! Hun voedseltransitie is gewoon een ander woord voor race to the bottom.” Zo ongeveer kan je de beschuldigingen van voedingsfederatie Fevia aan het adres van Carrefour samenvatten. Dat lokale fabrikanten hun marges zien verschrompelen als waren het mandarijntjes die tot lang na de kerst in de fruitmand bleven liggen, is volgens de federatie grotendeels te wijten aan het feit dat onze supermarktketens steeds minder Belgische heerlijkheden in de rekken leggen – en áls ze het nog doen, willen ze er amper voor betalen.
De retailer liet het niet over z’n kant gaan toen we naar een reactie polsten – je bent conflictreporter of je bent het niet. Het is niet dat ze als enigen beschuldigd werden, verre van, maar de anderen verkozen geen commentaar te geven. Tja, wat kan je ook zeggen? De negotiaties zijn in volle gang, er is nu geen tijd voor mallotigheden, elke cent telt. Bij Comeos hadden ze wél tijd voor een venijnig wederwoord: want waarom steunt Fevia eigenlijk dat controversiële Mercosur-akkoord dat “een aanval op onze boeren” is? Merkfabrikanten noteren bovendien nog altijd winstmarges die tien keer hoger zijn dan die van retailers, voegde de federatie er nog fijntjes aan toe.
Keuze zàt
Bovendien: wie krikt er in z’n dooie eentje de export van de Belgische voedingsindustrie omhoog? Een retailer, wel degelijk. Colruyt, inderdaad: de trots van Halle laat geen gelegenheid onbenut om inwoners van minder verwende landen tegen géén geld te laten kennismaken met delicatessen van de huismerken Everyday en Boni. Nu ja, geen geld? Speculoospasta tegen woekerprijzen, meer bepaald. Of de uitvoer van suikerbommen onder de noemer “ontwikkelingshulp” mag vallen, is maar de vraag.
Dichter bij huis geeft onze marktleider dan weer de Britse export een boost, als exclusief invoerder van Dutch Barn Vodka, de hobby van niemand minder dan de geniale Ricky Gervais himself. Een lokkertje om het gloednieuwe drankenplatform Boir.be bekend te maken bij een jong en hip publiek, dat de weg naar het verdufte Klassewijnen niet vond. Sjieke sakés, kekke kombuchas: check! Voor de bezitters van een oldtimer Porsche is er voor alle zekerheid keuze zát uit een ruim aanbod verfijnde alcoholvrije dranken, dat ook.
Vriendenprijsje
Aldi verkoopt dan misschien wat te weinig Belgische voeding naar de zin van onze lokale industrie, de discounter promoot wél vaderlandse kunst, het is toch ook wat. Want de non-foodaanbieding van morgen is dus een kunstdruk tegen een vriendenprijsje. Niet dat de internationaal gerenommeerde kippenkweker Koen Vanmechelen nog een financieel zetje nodig had: de opbrengst van die stunt gaat dan ook naar het warme doel. De PR die het nieuwtje opleverde, maakt het project nu al geslaagd. Alles om de mensen op zaterdag naar de winkel te lokken.
Rijkelijk laat en toch vroeger dan de rest: dat kan. Jaren na de Nederlandse collega’s heeft Lidl nu ook in België beslist om stilletjesaan te stoppen met de verkoop van sigaretten. Straks moet iedereen dat voorbeeld volgen, maar er kan er maar één de eerste zijn. Et voilà. Van gidsland Nederland weten we dat het tabaksverbod supermarkten ettelijke procenten van de omzet kan kosten, maar voor de ene al wat meer dan voor de andere. Tabak is voor de discounter een veel minder belangrijke categorie dan voor, pakweg, de marktleider, dus ja.
Fatale vergissing
En dan nog dit. Gaat straks ondanks de recente positieve signalen en de succesvolle opening van een zevenendertigste filiaal afgelopen woensdag dan toch onvermijdelijk failliet: Jumbo. Tja, ze hebben het zelf gezocht. Het hoofdkantoor vond het nodig om de filiaalmanager in Lommel tot de orde te roepen nadat die zwarte pieten in z’n winkel had verwelkomd. Pikzwarte, niet de roetvariant. Dat mocht niet, vond Veghel. Een fatale vergissing die illustreert hoe weinig voeling het Gele Gevaar heeft met de lokale cultuur in de Kempense grensstad – én in de rest van Vlaanderen, valt te vrezen.
Want wat had je gedacht: de ziedende reacties van Germaine en Fons op Facebook en van enkele honderden al dan niet anonieme trollen op X spreken voor zich. Retailers die onze schone tradities offeren op het altaar van woke, zullen bloeden! Boycotten, die handel: er gaat daar geen Vlaamse klant meer over de vloer komen. Een beetje zoals bij schoenketen Torfs nadat ze aankondigden dat verkoopsters in de winkels een hoofddoek mochten dragen. Weet u nog? In 2016 was dat (!). En die hebben dat toch ook niet overleefd hè? Awel dan! Tot volgende week!
