Discounters zijn een emanatie van discrete luxe voor de vermogenden, multinationals blijven noodgedwongen afslanken en we hebben een nieuwe winnaar van de wisselbeker ‘zichzelf in de voet schieten’. Het is bepaald geen zwarte vrijdag voor Filet Pur.
Discreet
Vijf: dat is ééntje meer dan vier. Met vijf winkelopeningen in Vlaanderen dit jaar doet Albert Heijn dus beter dan rivaal Jumbo. Maar niet héél véél beter, dat nu ook weer niet. Die symbolische kaap van de honderd winkels is nog niet voor volgend jaar, en ook niet voor het jaar daarop. Grote winkels openen is niet meer van deze tijd: de markt is vol, concurrenten steken elkaar stokken in de wielen, administratieve molens malen langzaam, lokale besturen hinken op twee benen, burgers hebben lak aan mobiliteitsoverlast. Toch stonden ze woensdagochtend weer met z’n driehonderd te popelen voor de deur, in de regen. Leer ons de mensen kennen: als er wat te scoren valt, dan zijn ze daar.
Appie profileert zich in Vlaanderen tot verbazing van veel Nederlanders als een soort discounter, maar eigenlijk zijn er geen échte discounters meer, werd deze week nogmaals duidelijk. Want wat zagen we donderdag op pagina 5 van De Tijd? Een diepte-interview van een volledige pagina met sommelier Lieve Conard, die een selectie prestigieuze feestwijnen adviseert, tegen prijsjes van 7,99 tot 17,99 euro. Opgemaakt in de strakke huisstijl van de zalmroze zakenkrant. Je moest al goed kijken naar de rechterbovenhoek om te begrijpen dat het een advertorial was, en wie ervoor betaald had: daar stond een discreet logo, voor de aandachtige lezer.
Gewone mensen
Het logo van den Aldi, meer bepaald. Prijsvechter? Niks van, gewoon een mooie illustratie van de vuistregel: haal het geld waar het zit. Bij de vastgoedbonzen, daytraders, vermogensbankiers, durfkapitalisten en CEO’s dus. Mensen die discrete luxe waarderen. Die ondanks hun weelde altijd oog zijn blijven hebben voor de kleine dingen van het leven. Die niet te beroerd zijn om zich ook wel eens in een winkel voor gewone mensen te vertonen. Of er hun personal shopper naartoe te sturen, kan ook.
Volgende week een persbericht vanuit Erpe-Mere, om aan te kondigen dat ze voortaan ook crypto aanvaarden? Zou zomaar eens kunnen. Het persbericht van vanochtend kondigde enkel aan dat de retailer een derde compacte stadswinkel gaat openen, in Ukkel. Weliswaar de grootste van de drie. Ik kan me vergissen, maar de Aldi in mijn woonplaats – officieel ook een stad – zal niet veel groter zijn. Wel wat minder slim ingericht misschien.
Het gelag
Dat merkfabrikanten te beklagen zijn, dat wisten we al, maar niet dat het werkelijk zó erg was. Zo goed als allemaal ondervonden ze afgelopen jaar problemen met inkoop, bevoorrading of productie, en vaak nog tegelijkertijd ook. Een verstoorde bevoorradingsketen is het nieuwe normaal, en dat hogere kosten daar het gevolg van zijn, is evident.
Maar hey: driekwart wist die kostenstijgingen minstens gedeeltelijk door te rekenen aan z’n retailklanten. Waarover klagen ze dan eigenlijk? De shopper betaalt gewoontegetrouw het gelag, toch? En al zeker in België, waar de voedingsprijzen volgens een zoveelste rapport de afgelopen drie jaar wel degelijk een pak sterker zijn gestegen dan in de buurlanden. Tja, daar hadden de mensen echt geen academisch onderzoek voor nodig, meneer Dior. Ze weten het intussen wel. De vraag is: wie doet er iets aan?
Sign of the times
Alles moet weg. Maar dan ook werkelijk àlles. Of toch ongeveer alles wat min of meer eetbaar is: Hein Schumacher heeft het gehad met de bescheiden ééncijferige groei van zijn foodafdeling. Dus wil Unilever ook af van dat nochtans veelbelovende nichemerk voor vleesalternatieven. De Vegetarische Slager heeft na zes jaar bij de multinational niet al te veel kookpotten gebroken: de concurrentie nam alleen maar toe, de consument vindt het maar zozo. Te duur, niet écht lekker.
Mogelijk speelt ook de akelige tijdsgeest mee: nepvlees is voor sissies, en er zijn wel meer grote bedrijven die zich nu in zeven haasten trachten te ontdoen van elke verwijzing naar alles wat ook maar enigszins als tolerant, divers of woke kan worden beschouwd. Ja, ik heb het over u, Walmart. Schrik van die oranje clown en z’n roversbende. Money talks, bullshit walks: bij AB InBev weten ze maar al te goed wat de wraak van de rednecks ongeveer kan kosten.
Sambaballen
Populisme is lang geen voorrecht van politici. Vraag maar aan Alexandre Bompard, die het een goed idee vond om de boze Franse boeren te paaien met de belofte dat er nooit ofte nimmer een grammetje Braziliaans vlees in de Franse rekken zal worden gevonden, Mercosur-akkoord of niet. Stoer. Hoopte makkelijk te scoren, wellicht, maar hij moest z’n woorden snel inslikken. Even niet goed opgelet, blijkbaar. Kan gebeuren. Niet de eerste keer dat hij zichzelf in de voet schiet – herinner u z’n verwijten van krimpflatie aan het adres van enkele merkfabrikanten, terwijl de retailer met z’n huismerken exact hetzelfde deed.
Hoe kon de brave man “toevallig” vergeten dat Brazilië goed is voor een vijfde van de inkomsten bij zijn geliefde Carrefour? En had hij het niet van vér kunnen zien aankomen dat de verzamelde Braziliaanse veetelers en slachthuizen niet spontaan op hun Apitos zouden beginnen fluiten, om hun dolle vreugde te uiten? Een trap tegen z’n sambaballen kon hij krijgen, als het van de landbouwminister afhing. Er kwamen dan ook snel excuses. Niet van de Musketiers evenwel, die nochtans al te gewillig meegingen in het opbod. Maar ja, die hebben geen winkels in Brazilië. Zo is het makkelijk.
Ook hier staat vanavond geen Braziliaanse T-Bone steak op het menu, voor alle duidelijkheid, maar Poulettekes zullen het ondanks de nieuwe receptuur ook niet worden. En bij u? Tot volgende week!
