Eén na één halen CEO’s het botte hakmes boven. En we hebben het begin van de Grote Foodretailrevolutie nog niet eens gezien. Staken zal niet langer helpen. Filet Pur spot ook een tijdelijke winnaar, die straks toch weer verliezer wordt.
Gene vette
En plots is eten weer té goedkoop. Wow, die hadden we niet zien aankomen. Professionele klanten plunderen de schappen bij onze fiere marktleider, die suiker, zout, bloem en diepvriesfrieten tegen haast illegaal lage prijzen aanbiedt. Er zit niet veel anders op dan rantsoeneren, zoals tijdens die goeie ouwe eerste lockdown. Ook bij Aldi roven nachtwinkeliers de rekken leeg, maar daar gaat het om sterkedrank en pindanootjes, en enkel in de Luikse regio. Hebben ze daar ergens een feestje gepland?
Medelijden is nochtans wat we moeten hebben met de arme supermarktketens. Ze zagen vorig jaar de grootste margedaling in vijf jaar. En het was voordien al gene vette. Voor dit jaar hangt er bovendien niet meteen beterschap in de lucht: shoppers hebben de smaak van het downtraden nu pas écht te pakken. Als ze nog wat centjes willen overhouden om te investeren in digitalisering en verduurzaming, zullen foodretailers dus nog meer moeten consolideren: verwacht u aan een nieuwe golf van fusies, overnames en franchisepartnerships, voorspelt McKinsey. ’t Is nog maar pas begonnen.
Limieten
En drastische besparingsoperaties, die volgen uiteraard ook. Zelfs bij de prijsvechters, nochtans de winnaars van de kostencrisis. Maar ja, die loonindexering doet hen pijn, en dat miljoenenverlies van vorig jaar moeten ze érgens zien goed te maken, uiteraard. Aangezien het blijkbaar niet gaat komen van winkelopeningen (er zijn er al teveel), prijsverhogingen (ben je gék), XXL-promoties (probeer Albert Heijn maar te kloppen) of franchisering (meer dan ooit taboe) zullen de meelijwekkende winkelbedienden bij Lidl het verschil moeten ophoesten. Dat ze maar wat harder werken voor hun geld, punt.
Net als bij Aldi. Zijn we verbaasd? Tja, de personeelsbezetting limiteren terwijl je arbeidsintensieve categorieën als bake-off en vers vlees toevoegt aan het aanbod, dat wringt. Ook het harddiscountmodel botst onzacht tegen z’n limieten aan. Nu het softdiscountmodel nog. Maar zo mochten we Colruyt nooit noemen: allesbehalve soft zijn ze immers in Halle. Wat deze week nogmaals bewezen werd: ook Jef is niet te beroerd om het mes boven te halen als dat nodig blijkt. Oké, Dreamland was altijd een buitenbeetje binnen de groep. Maar wat gaat hij straks doen met de bodemloze putten bij CRU en Bio-Planet? Die dreigend aanzwellende violen op de achtergrond, hoort u die ook?
Mexican standoff
Het premiumsupermarktmodel is er allang over, over die limieten. Wat hebben die vergadertijgers eigenlijk gedurende de volle tien uren afgelopen dinsdag níét tegen elkaar gezegd? Meer dan een volle werkdag mét driedubbel betaalde overuren bleven ze elkaar in het wit van de ogen kijken, de directie van Delhaize en de boze vakbonden. Mexican standoff in het kwadraat. Wenkbrauwen gefronst, tanden op elkaar. Niemand knipperde met de ogen. Ze hadden zich de kost van die bemiddelaar kunnen besparen. Deurwaarders komen ook niet gratis de lastigaard uithangen. Bon, zaterdag volgt dan toch een nieuwe kans. Op aandringen van de politiek, die niet van zins lijkt om in de spiegel te kijken.
Voorlopig lijdt het merkimago van de kwaliteitssupermarkt niet ál te erg onder dat aanslepende conflict, denken marketingexperts. Delhaize is nog altijd een sterk merk. Maar hoe lang nog? Dat fameuze toekomstplan verhelpt wel iets aan de hoge kost van de winkeluitbating, maar over de toekomst van de supermarkt horen we de retailer niet. De échte digitalisering van de foodretail moet nog serieus beginnen. Wat ben je dan met overtollige franchisewinkels? Want dat er teveel zijn, daarover zijn we nu stilaan toch wel eens, hé?
Helder
Niet dat het elders zoveel beter is. De sociale onrust slaat nu ook toe bij onze noorderburen, waar Albert Heijn weigert om medewerkers in de distributiecentra een “passende loonsverhoging” te schenken. Komaan, 14,3% salaris erbij, plus 100 euro bruto per maand en vanaf nu een automatische prijscompensatie bij inflatie, dat is toch niks teveel gevraagd? Als de centjes er zondagavond niet liggen, dan gaat de blok erop. Heerlijk helder, die vakbonden.
Weet u waar het intussen verdacht stil blijft? Bij Carrefour. Ze hoeden zich daar voor oncollegiaal leedvermaak, maar ze wrijven zich stiekem in de handen. Onze bronnen zijn formeel: de Brusselse winkels krijgen de voorraden niet meer aangesleept, nu wanhopige Delhaize-klanten in de hoofdstad op zoek moeten naar een alternatief voor hun vertrouwde toevlucht bij honger en dorst. Kassa! Het is daar kerst in april, met dank aan de koppigste stakers van het land. Maar de ontnuchtering volgt ook hier, onvermijdelijk.
It’s the demography, stupid!
De oplossing voor al die miserie staat nochtans al voor de deur. Alles waar de vakbonden de afgelopen decennia moeilijk over hebben gedaan, komt er onvermijdelijk aan. Nog meer zelfscan, kassaloze winkels, volledig geautomatiseerde distributiecentra, robots in de gangen van winkels en magazijnen… dat houden ze nu niet écht meer tegen. En waarom niet? It’s the demography, stupid!
We praten al decennia over vergrijzing, maar nu beginnen we het eindelijk ook écht te voelen. Er stroomt meer volk uit de arbeidsmarkt dan erin. Vraag maar aan Jumbo. In Limburg lukt het nog nét, voldoende naïevelingen vinden die zonder zondagspremie of vroegopeningsbonus in een nieuwe supermarkt met een onzekere toekomst willen komen werken. In Lier lopen ze al maanden achter de feiten aan. Hoe zit dat in het grotendeels gescleroseerde West-Vlaanderen?
Er is niet alleen te weinig volk dat nog wil of kan werken, er is straks gewoon ook niemand meer om nog te protesteren of te staken. Voilà. Ook dat probleem is hierbij alweer opgelost. Graag gedaan! Tot volgende week!
