Boze winkelbedienden? Slinkse prijsafspraken? Falende systemen? Heimelijke veroveringsplannen? Uw favoriete column onthult het allemaal en viert z’n triomfantelijke terugkeer na een deugddoend zomerreces. Laat het smaken!
Een stille entente
Aan klaagzangen geen gebrek afgelopen week. Nauwelijks was die staycation achter de rug, of het zuchten en steunen nam een aanvang. Klanten foeteren dat het leven – en dan vooral het eten – zo duur geworden is. Dat doen ze al sinds maart, en niet geheel onterecht. Experts verzinnen allerlei goede excuses voor die prijsstijgingen – corona is tegenwoordig het schaamlapje voor zowat àlles – en gaan voorbij aan de stille entente tussen supermarkten en leveranciers, die het over één ding roerend eens zijn: als er iemand de rekening van die dure voorzorgsmaatregelen moet betalen, dan zal het de consument zijn. Zo.
Trouwens, wat die hoge voedselprijzen betreft: die zouden eigenlijk simpelweg het nieuwe normaal moeten worden. Ons eten is veeeels te goedkoop. Dat zeg ik niet, dat zegt Penny, nochtans een succesvolle discountketen op de hypercompetitieve Duitse markt. De retailer rekent plots meer dan het dubbele voor een fles melk of een kilo gemengd gehakt en denkt er nog mee weg te komen ook. De redenering? Voedselproductie is vaak nefast voor het milieu en daar hangt een fikse factuur aan vast. De vervuiler betaalt – en schuift de rekening vervolgens door naar de verbruiker.
Wakkere werklieden
Pas op, het wordt nog erger: mensen mogen blij zijn dat ze überhaupt nog in een supermarkt terecht kunnen. Voorlopig toch nog. De arbeidsomstandigheden in de winkels grenzen immers aan de slavernij, en dat kan niet blijven duren. Ere wie ere toekomt: het waren wakkere werklieden van Aldi die als eersten de kat de bel aanbonden. Maandag gingen 36 winkels in vrijwillige lockdown, met het dreigement dat het daar niet bij zou blijven. Dat dreigement werkte blijkbaar: het is dus daarbij gebleven.
De smeuïge reportages die daarop in de pers verschenen, lieten weinig aan de verbeelding over. Dat nieuwe winkelconcept van de harddiscounter ziet er aan de voorkant misschien hip en modern uit, maar ergens achterin het magazijn zitten overwerkte filiaalmanagers op een kratje River Cola met enorme wallen onder de ogen bestellingen in te geven op een aftandse computer die nog draait op… MS-DOS. Mensen die zich het bestaan van dat antieke besturingssysteem herinneren, zijn stilaan rijp voor hun pensioen.
Een tijdelijk probleem
Niet enkel bij Aldi is het kommer en kwel: de collega’s van Makro volgden alras het stichtende voorbeeld en sloegen de deuren dicht nadat ze te horen kregen dat hun tijdelijke collega’s wel degelijk zijn wat ze al die tijd officieel heetten te zijn: namelijk tijdelijk. Het droeve vooruitzicht dat ze met nog minder mensen nog harder zouden moeten werken in een zoveelste poging om een bodemloze schuldenput te dempen, was er teveel aan. Neem het ze eens kwalijk. Toch een positieve noot: Makro toont zich met de nieuwe plannen een visionaire voorloper, nu het als eerste supermarktketen beslist om definitief te stoppen met de verkoop van rookwaren. Applaus. Waar blijven de collega’s, die gezondheid toch zo belangrijk vinden?
Iets anders dan. Een gevleugelde koe met een varkenssnuit en lamspootjes: dat is het uithangbord van het gloednieuwe slagerijconcept van Peeters-Govers, het versbedrijf dat in een ver verleden met een mobiele supermarkt tot voor onze deur kwam gereden – een zakenmodel dat helemaal on trend zou zijn vandaag, maar helaas voltooid verleden tijd. Doet dat logo u ook denken aan een misgelopen genetisch experiment, ontsnapt uit een duister Chinees CRISPR-labo? Niets is minder waar: ze gaan er voor puur en eerlijk vlees, zonder sporen van ook maar enig additief. Een nobel initiatief. Alles wat ze in hun streng geformatteerde franchisezaken van Albert Heijn en KFC niet mogen – creatief zijn, buiten de lijntjes kleuren, experimenteren, compromisloos voor smaak en kwaliteit gaan – doen de Peetersen in hun eigen speeltuin dus lekker wél. Zo blijft het leuk.
Prettig gestoord
Tijd voor een Waar Gebeurd Verhaal. Plaats delict: een Delhaize in het Antwerpse. De klant voor mij aan de kassa heeft een product met beschadigde barcode op de rolband liggen. De kassierster vloekt even wanneer het scannen niet lukt en vraagt dan aan haar collega van de kassa ernaast:
-“Seg Suzanne, wie moet ik nu roepen?
-“Ik denk service.”
Ze neemt de microfoon, de hele winkel luistert mee:
-“Service voor kassa 4, service voor kassa 4.” (en het was écht kassa 4, ik ben journalist, geen fictieschrijver)
Er komt niemand, ze herhaalt de oproep nog eens.
-“Suzanne, er komt niemand.”
-“Probeer anders ne keer expertise.”
-“Expertise voor kassa 4, expertise voor kassa 4.”
Er komt niemand, ook niet wanneer ze de oproep nog eens herhaalt.
Ze toont het product aan Suzanne: het is een pak balletjes in tomatensaus.
-“Ah, roep dan maar iemand van groenten en fruit.” (Echt)
-“Groenten en fruit, kassa 4, groenten en fruit, kassa 4.”
Aha: er komt een vriendelijke jongeman opdagen, die met het pak in de winkel verdwijnt en wat later terugkeert met een ongeschonden verpakking, zodat de kassierster kan scannen. Daarna neemt hij de verpakking weer mee om ze terug in het rek te leggen. Reken de kost zelf maar uit, in de wetenschap dat zulke scènes zich meermaals per dag voordoen in zo goed als alle supermarkten (en uiteraard niet alleen bij Delhaize). Gelukkig kregen wachtende klanten al die tijd dat vrolijke muziekje te horen van het onvolprezen en prettig gestoorde combo Vulfpeck: uitstékende muzikale keuze, Delhaize, maar is het niet stilaan genoeg geweest?
Tweede Waar Gebeurd Verhaal. Plaats delict: een Colruyt in het Antwerpse. Ik kom aan de kassa, toon m’n Xtra code en laat de jonge polyvalente winkelbediende z’n ding doen. Oei: er is een product dat niet wil scannen (het is een pakje groene aspergepunten, daar gaan we niet om liegen). Het zal toch geen waar zijn, zeker? Maar de jongeman vloekt niet eens binnensmonds, haalt een Samsung smartphone uit z’n zak, tikt iets in, scant, en gaat welhaast fluitend verder met z’n werk. Soundtrack: geen.
Een leermomentje
Er waren mensen die de wenkbrauwen fronsten bij die fameuze soldenaankoop van Jef: die 16.000 smartphones, was dat geen weggesmeten geld? En die hardop lachten met de hoogdravende term ‘connected store’ die Colruyt zonder gêne in z’n persbericht hanteerde. Tja, die winkels zien er misschien uit alsof ze nog op MS-DOS draaien, maar goed verborgen aan de achterkant bevindt zich digitale spitstechnologie met ware sciencefictionallures. We hebben nog niks gezien.
En de scepsis die de CEO steevast laat blijken als het over e-commerce gaat, die verzwindt ook als een Alpengletsjer in augustus. Dus wordt dat thuisleverproject van Collect&Go stap voor stap uitgebreid en lanceerde de retailer zopas heimelijk ook een bezorgdienst voor vers bereide maaltijden. “Oh, dat? Een bezigheidstherapieprojectje voor werkloze lesgevers aan de Colruyt Group Academy,” zo probeerde de persdienst de draagwijdte van het initiatief nog te minimaliseren. “Slechts een kleinschalige test. Een leermomentje.” Geloof er maar geen woord van. Er schijnt een helder licht in die zogenaamde ‘dark kitchen’ en de ambitie is duidelijk: absolute marktdominantie, voor minder doet Jef het niet. Net als RetailDetail, op de keper beschouwd. Great minds think alike. U niet? Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
