Inflatie? Crisis? Rode cijfers? Niks van aan: foodretail is een feestje van prijsverlagingen, verzoeningsvergaderingen, winkelopeningen en hightech-innovaties. Gooi die Filet Pur al maar op de barbecue!
Retail-rave
Wie had ooit durven vermoeden dat ik op mijn leeftijd nog zou deelnemen aan een rave? En dan nog in een quasi-professionele context ook? Een legále rave, wel te verstaan. Niet in Brustem, wel in Boom, wereldhoofdstad van de boenkeboenkemuziek. In een Carrefour Express op huppelafstand van het Tomorrowland-festivalterrein werden de winkelrekken aan de kant geschoven om plaats te maken voor een fuifje van heb ik je daar. Ze openen binnenkort weer een winkeltje op de DreamVille-camping, vandaar. Intussen valt er wat te winnen voor de klanten. Ook felbegeerde tickets? Dat mogen we niet weten, het wordt hoogstens gesuggereerd.
In elk geval, je kan zeggen wat je wil, maar de sfeer zit goed bij Carrefour. Ze amuseren er zich te pletter, alsof de cijfers straks helemaal vanzelf wel weer zwart zullen kleuren. Dansen op de vulkaan, noemen ze dat. Intussen verlagen ze nog eens 110 prijzen ook. Honderd en tien! Hoeveel ze er verhogen, zeggen ze er alweer niet bij. Hard onderhandeld met de leveranciers, klinkt het stoer. IJsjes en cocktailsaus, onder andere. Want: barbecueweer. Ik zei het toch: party party!
Maffe zooi
Van dansen weten ze ook alles in Lier, waar een gloednieuwe Jumbo verrees op de fundamenten van wat tot voor kort die fabuleuze megadancing La Rocca was (en dáárvoor een ouderwets baancafé met sanseveria’s voor de ramen, ik ken de streek). Je kan zeggen wat je wil, maar je kan die Nederlanders niet verwijten dat ze geen moeite doen om de Vlaamse shopper te verleiden: knappe winkel, mooie uitstallingen, scherpe prijzen, vriendelijke uitslovers van medewerkers, alle vakjes zijn afgevinkt.
Al heb ik soms wel de indruk dat het in de winkelrekken nog wat zoeken is naar het wankele evenwicht tussen wat je “toeristisch” aanbod kan noemen (de maffe Hollandse zooi, zoals vijf smaken mayonaise in felgekleurde tubes) en het assortiment voor de volle wekelijkse winkelkar van de modale Vlaming. Maar ja, wie ben ik? Alleszins géén categoriemanager. Dat ze het zelf maar uitzoeken.
Geen vlexit
Het zal misschien nog wat tijd vergen, dat vervlaamsen van de formule. Zoals alles wat meer tijd kost dan aanvankelijk ingeschat, bij het Gele Gevaar. De teller staat op dertig, terwijl ze er allang vijftig of meer hadden willen hebben. En de omzetten? Tja, de aandacht van de shopper trekken zonder straffe stuntpromoties is ook geen evidentie op de drukke Vlaamse markt. Maar de eerste winkels komen nu, goed drie jaar na hun opening dus, wel degelijk op niveau, begrijpen we. Directeur Peter Isaac pleit voor geduld maar heeft er nog steeds het volste vertrouwen in.
En zijn baas lijkt hem daarin te steunen: CEO Ton van Veen kwam immers hoogstpersoonlijk naar de Pallieterstad afgezakt om de winkel te bewonderen en tegenover RetailDetail en wie het maar wilde horen nog eens helder te benadrukken dat een vlexit hoegenaamd niet aan de orde is. Ook al verdienen ze hier nog geen rotte cent en verlopen de zaken tamelijk moeizaam op de thuismarkt, ze gaan gewoon door op hun elan. En de kandidaat-franchisenemers staan naar verluidt te drummen. Kijk eens aan.
Oeps
Hola, daar ook al? Net als bij Delhaize? Dit land is verdorie vergéven van de domoren die denken dat ze rijk gaan worden door hun zuurverdiende centjes en kostbare tijd in een ouderwetse fysieke voedingswinkel te investeren, toch een ietwat voorbijgestreefd handelsconcept op een hyperconcurrentiële markt. Zijn er dan geen opportuniteiten in AI, of in biotech? Zelfs een spaarboekje brengt tegenwoordig meer op dan een supermarkt.
Erger nog: de koppigheid van Jumbo is uiteraard ook slecht nieuws voor het ego van onze Grote Roerganger, die de nakende ondergang van het Veghelse familiebedrijf immers al enkele keren met grote stelligheid voorspelde. De Captain of Retail krijgt tot nader order ongelijk. En dat is hij niet gewend. Oeps. Maar je kan zeggen wat je wil, hij laat zich niet van de wijs brengen: “Dat is slechts voorlopig”, laat hij weten vanop het strand bij Valencia. “We zullen nog zien.” Genoteerd, chef.
Dansvloer
Of de inkopers van Colruyt en de keyaccountmanagers van Mondelez een vreugdedansje geplaatst hebben nadat ze eindelijk tot een akkoord kwamen over die prijsverhogingen, valt te betwijfelen. Winnaars zijn er doorgaans niet in zo’n conflict, vandaar dat de betrokkenen ons wijselijk de details besparen. Maar er kan dus weer gesnoept worden na de Grote Verzoening. De prijzen moeten we nog gaan checken.
Om de misgelopen omzet en de almaar krimpende marges enigszins te compenseren, zet Jef dan maar sterker in op technologie. Algoritmes bepalen voortaan hoeveel vakkenvullers en kassamedewerkers paraat dienen te staan. Of waar de rekken dienen aangevuld. En robots maken de winkels schoon: ze klagen niet, staken niet, vragen geen opslag, eisen geen nachtpremies en worden niet ziek – hoogstens valt de batterij al eens plat. Och, schrobben was nooit de favoriete bezigheid van de winkelbedienden. Je hebt er geen eer van, want die asfaltvloer ziet er na de schoonmaak exact hetzelfde uit als tevoren – glimmen gaat die nooit ofte nimmer doen. Het is bepaald geen dansvloer.
Hand in hand
Mondelez-topman Dirk Van de Put was er alleszins niet bij om zijn handtekening onder dat akkoord met de discounter te zetten: die was namelijk in Kyoto. Met zijn kompaan Frans Muller, die goed is voor bijna negen keer de omzet van Colruyt. Zo’n man wil je te vriend houden. Hand in hand gaan ze de komende twee jaar de complete FMCG-branche richting klimaatneutraliteit stuwen. Samenwerken gaan ze doen, niet tegenwerken. Voilà. Helden zijn het.
Hoewel. Niet volgens iedereen. Ja, Ahold Delhaize koopt z’n slaafvrije cacaobonen al een tijdje voorbeeldig in via Tony’s Open Chain, het 100% traceerbare sourcing-initiatief van Tony’s Chocolonely. Dat kan niet gezegd worden van Mondelez, dat wél vlotjes wegkomt met prijsverhogingen van 20% en meer, maar obstinaat weigert om cacaoboeren een leefbaar loon te betalen. Die mooie duurzaamheidsprogramma’s zijn slechts excuses om de echte problemen niet te hoeven aanpakken. Dat zeg ik niet, dat zegt Douglas Lamont, CEO van het gekke chocolademerk, die in een interview met RetailDetail hoegenaamd niet bang was om scherpe uitspraken te doen en er achteraf ook geen woord van terugnam. Kijk, dat is dankbaar werken, ook al ligt die chocolade nu te smelten.
Bon. Staat het bier koud, is de barbecue aan? Dan kan het tropisch weekend officieel beginnen. Tot volgende week!
