Geen koekjes en chocolade in de schappen: dat lijkt goed nieuws voor de volksgezondheid. Maar zo’n prijsperceptie-oorlog blijkt wel buikpijn, hoofdpijn en krampen te veroorzaken. De gore details in een Filet Pur die niét uit het labo komt.
Welletjes
Een schamele marge van amper nog 2,8% in Europa: Frans Muller krijgt er buikpijn van. Met dank aan de vakbonden die maar niet willen begrijpen hoe geniaal en genereus dat fameuze toekomstplan van Delhaize eigenlijk wel is. En met dank aan de merkfabrikanten die ondanks marges van wel 20% altijd maar meer willen, onder het motto ‘greed is good’, alsof de jaren ’80 helemaal terug zijn. Neen, die prijzen gaan weer dalen, aldus de topman. Het klonk niet als een voorspelling, maar als een bevel.
En hij was bepaald niet de enige, afgelopen week. Ook Bruno Le Maire, Frans minister van economie en auteur van erotisch getinte romans in bijberoep, vindt het nu meer dan welletjes: “We gaan een inspanning vragen van de bedrijven die in deze tijden wél nog marge draaien: de grote voedingsfabrikanten. Die prijzen moeten naar beneden. En als ze niet meewerken, dan trakteren we ze wel op wat extra belastingen”, dreigde hij. De Franse foodretailers hebben met hun anti-inflatiemandjes immers al voldoende bijgedragen aan de koopkracht.
Betrapt!
In de prijsperceptie-oorlog zijn de supermarkten niet van plan de loopgraven te verlaten. Integendeel, de strijd is nog maar pas begonnen. Aldi en Lidl gaven de afgelopen weken al het goede voorbeeld, en Carrefour bleef deze week niet achter. Honderd producten worden er goedkoper. Honderd, jawel. Van de pakweg dertigduizend die in een doorsnee hypermarkt op klanten liggen te wachten. “Wij onderhandelen de prijzen weer naar beneden”, klonk het vastberaden. McCain en Barilla hebben al (een beetje) toegegeven, nu de rest nog. Way to go, Carrefour!
Maarreuh, dalen de prijzen dan écht? Tja, meten is weten. En wat blijkt? Supermarkten verhogen drie keer meer prijzen dan ze er verlagen, aldus Daltix. Betrapt! Cijfers liegen niet. Maar ja, de foodretailers zitten nu eenmaal klem tussen de strijd om de gunst van de shopper enerzijds en de nood aan leefbare marges anderzijds. Prijsacties zijn PR. Tot nu toe dan toch. Behalve misschien bij Albert Heijn, dat hier gemiddeld 7,5% lagere prijzen hanteert dan in Nederland, waar ze amper te maken hebben met concurrentie die naam waardig.
Honger
Van die torenhoge prijzen in de supermarkt krijgt ook de consument dan weer buikpijn. Van de grote honger, meer bepaald, omdat de boodschappen niet meer te betalen zijn. Dat beseft ook onze fiere marktleider. Er is in de winkels van Colruyt daarom geen Milkareep meer te vinden, laat staan een pakje Pim’s of een doosje Bouchées. De gezouten gebakken lucht van Tuc was eerder al gesaneerd. Te duur, en ongezonde rommel bovendien. In Halle houden ze niet van halve maatregelen.
Tja, hoe halen ze het bij die koekjesbakker eigenlijk in hun hoofd? De tarieven nogmaals verhogen, terwijl de wereldprijzen voor graan en energie dalen? Dat moet toch een vergissing zijn? Ze komen er dan ook niet zomaar mee weg: genoeg is genoeg en trop is teveel. Het was zelfs een hoofdpunt in het VTM televisienieuws. Altijd mediageniek immers, zo’n handelsconflict. De chef inkoop kwam hoogstpersoonlijk toelichting geven – doet hij ook niet elke week. Enkele beteuterde klanten toonden begrip. En uw dienaar mocht ook nog eens opdraven.
Yoga
Dan krijg je voor de camera opnieuw de vraag: wérkt dat wel, zo’n delisting? Kijk, het is nu toch al de elvendertigste keer dat de retailer er zich aan waagt. Als al die vorige pogingen mislukt waren, dan hadden ze zich intussen wel bedacht, zou je denken. Je kan veel zeggen van Colruyt, maar ze zijn daar niet gek. Niks dan evenwichtige en intelligente mensen op de site Wilgenveld. Veerkrachtig, optimistisch, mindful en stressbestendig ook. Er valt dus niet mee te onderhandelen. Dankzij die cursussen Hatha Yoga, wellicht. Dat zijn geen frivoliteiten van Jef, beseffen we nu, maar harde business. Voilà.
Maar als Frans Muller buikpijn heeft, zou Dirk Van de Put dan hoofdpijn hebben? Bwah, het is maar België hé? Voor Mondelez, een multinational die meer dan 30 miljard weegt en een operationele marge draait van ocharme 16 procentjes, is een conflict met een dwerg van de Europese foodretail hooguit vervelend, meer niet. Dra zal duidelijk worden welke kracht er uitgaat van de ‘love brands’ Côte d’Or en Milka. Ze gaan het zich nog beklagen, bij de discounter. Want wat gebeurt er denk je, wanneer chocoladeverslaafde Colruytklanten zich node naar Delhaize begeven, en daar ontdekken hoe rijk en gevarieerd een chocoladerayon wel kan zijn? Oei.
Gratis
Al die winkels zijn nu immers weer toegankelijk, de rekken zijn er netjes gevuld en de medewerkers gedragen zich vriendelijk en behulpzaam – tenminste, voor zover ze niet door ziekte en oververmoeidheid geveld zijn, want die lange stakingsdagen zijn in de kleren gekropen. Er lijkt in de meeste van die supermarkten zowaar geen vuiltje meer aan de lucht. De retailer heeft ook de marketingkraan weer opengedraaid, merken we. Sociaal conflict of niet, gratis champagne, daar zeg je toch geen nee tegen? Die kater nemen we er wel bij. Business as usual, quoi.
Liggen voorlopig nog niet in de rekken bij de leeuwen: diervriendelijke kweekvleesburgers uit het labo. Voorlopig, inderdaad: pionier Mosa Meat heeft zopas een nieuwe fabriek geopend en is er naar eigen zeggen bijna klaar voor. Eindelijk. De prijs zou geen bezwaar meer zijn. Nu nog die lastige novel foods-goedkeuringsprocedure doorlopen. En vervolgens de sceptische consument overtuigen. Je weet immers nooit of je er darmkrampen van krijgt. Wie ze al wil proeven, moet naar Singapore: daar hebben ze geen weiland, geen koeien en dus ook geen keuze. Benieuwd of pescotariër Frans Muller ze zou eten, zodra zijn buikpijn over is. En u?
Tot slot nog een dienstmededeling: volgende week maakt Filet Pur de brug. Net als u, wellicht. Tot over twee weken dus!
