Wie spint er garen bij het sociale conflict bij een concurrent? Is België het Bachmoet van de Europese foodretail? Sinds wanneer komen de spruitjes uit Marokko? En waarom halen merken hun eigen fundamenten onderuit? Filet Pur gaat op onderzoek!
Fake franchise
Wie geïnteresseerd is in de overname van zo’n verlieslatend Delhaize-filiaal, zal zich mogen reppen: er zijn voor élke winkel al kandidaat-kopers opgedaagd, en voor de meeste winkels zelfs meer dan één, onder het motto ‘geen gezeik, iedereen rijk’. Toch zullen die dynamische entrepreneurs nog wat geduld moeten oefenen: eerst gaat er een sociaal bemiddelaar aan het werk. Wat die precies moet bereiken, is een raadsel, aangezien de retailer overduidelijk niet van plan is om dat toekomstplan bij te sturen. Maar ja, die regelneven van politici willen toch graag de indruk wekken dat ze íéts ondernemen. Misschien zouden ze zich ook eens kunnen inschrijven voor dat fameuze webinar over “omgaan met verandering”?
Dat het maatschappelijk debat intussen verder polariseert dat het een lieve lust is, zal er de zaken niet op vergemakkelijken. En wanneer je concurrenten zich ook gaan moeien, ben je helemáál ver van huis. De brief aan de minister van werk vanwege de marktleider uit Halle is op z’n minst opmerkelijk te noemen. Colruyt is de concurrentie van fake-franchiseketens hartsgrondig beu, blijkbaar, en ziet z’n kans schoon om een hertekening van het winkellandschap een handje te helpen.
Not amused
Is Jef Colruyt nu een doemdenker of een positivo? De fan van winkels zonder personeel liet eerder al wel eens verstaan dat hij het niet ethisch vindt om zelfstandige ondernemers als kanonnenvlees de loopgraven in te jagen. Fair enough. België is het Bachmoet van de Europese foodretail immers, waar internationale grootmachten elkaar met een spervuur van promoties bestoken. Dus stelt hij voor om winkeltje spelen voor iederéén duurder te maken. De vakbonden applaudisseerden. Toch benieuwd wat de Spar-winkeliers van dat ietwat verbazende staaltje krommunicatie van hun opperbaas vonden. In Kobbegem waren ze alleszins not amused. Tegen hun kar gereden. Op hun pik getrapt, zelfs.
De persdienst in Halle haastte zich wel om één en ander te nuanceren: “Hoe die vereenvoudiging van de paritaire comités dan juist moet verlopen, hangt af van heel wat factoren die met meerdere partijen samen nog zullen moeten bekeken worden.” Oké. Die reactie kwam er nadat we in een opiniestuk de apocalyptische gevolgen hadden geschetst van een wereld waarin alle zelfstandigen naar dat duurdere paritair comité 202 zouden worden overgeheveld: onbetaalbare winkelkarren en een golf van faillissementen, namelijk. Mochten wij bij RetailDetail doortrapte cynici zijn, dan zouden we durven zeggen: zo’n bloedbad zou Colruyt eigenlijk niet slecht uitkomen, toch? Maar u kent ons: zo’n slechte karakters zijn we nu ook weer niet.
Panklaar
Onrust is aanstekelijk, dat wel. De acties bij Delhaize en Intermarché inspireren nu ook de bonden bij Aldi, die de “helse” werkdruk ondraaglijk vinden en op hun beurt met een stakingsaanzegging dreigen. En waarom ook niet: half Europa ligt toch al plat. Geen nood: er volgt verzoeningsoverleg, met Markus-koffie en Gala-koekjes. Komt goed. Natuurleuk!
In de voedingsindustrie hoeven we voor stakingen niet meteen te vrezen, wél voor verdere prijsverhogingen, en als de sympathieke supermarktinkopers die niet aanvaarden, dan mogelijk ook voor faillissementen, want het rendement staat serieus onder druk in de fabrieken. Komt daar nog eens bij dat die supermarkten zich steeds vaker in het buitenland bevoorraden. Ik heb even gecheckt: de panklare spruitjes kwamen inderdaad uit Marokko deze week. Bij Albert Heijn is dat normaal, maar bij lokale voorvechter Colruyt? Zo gaan we er niet komen, uiteraard.
Geen nee
Dat toeval niet bestaat, bleek afgelopen week eens te meer. Nauwelijks had RetailDetail een analyse gepubliceerd over de kansen en gevaren wanneer merkfabrikanten ook private labels gaan produceren, of Lotus Bakeries beleefde z’n Olé-momentje. Tja, Het Nieuwsblad bracht aan het licht dat die pokkedure speculoospasta voor slechts iets meer dan de helft van de prijs ook verkrijgbaar is onder huismerk. Identiek product, uit dezelfde fabriek. Zoals die bekende wafel met chocolade van Mondelez die je als anagram ook bij Aldi kan vinden. Chocolatier Dominique Persoone maak je niets wijs. De consument soms wel. Maar nu niet meer, dus.
En dan nog dit: het was een vrolijk gemutste Captain of Retail die donderdag zo rond de middag op kantoor verscheen. Net terug van een persconferentie, zo bleek – niet van z’n gewoonte, maar Annick Van Overstraeten aanvaardt nu eenmaal geen nee als antwoord. En of ze nieuws had? ’t Zal nog niet zijn: een heus cannabisbrood brengt Le Pain Quotidien op de markt. Een legale versie, helaas: stoned als een garnaal zal je er niet van worden, maar toch goedgezind, en vooral: het is een weldaad voor de darmen. Dat belooft voor tijdens de fietstocht morgen. Gelukkig rijdt hij meestal achteraan, verneem ik uit betrouwbare bron.
Geen vis
Trouwens, over de koers gesproken: of Wout Van Aert komende zondag Vlaanderens Mooiste wint of niet, voor de directie van Jumbo is het een uitgemaakte zaak: het is gedaan met fortuinen in het wielrennen te pompen. De koek is op, de focus moet nu weer op ROI. Wat ben je met naamsbekendheid als mensen niet weten waarvoor je staat? Bij de naam Jumbo denken de meeste Vlamingen aan de Koppenberg, niet aan een supermarkt die ze toch niet in de buurt hebben. Van Visma weet ook niemand wat het betekent.
Tip: het heeft niks met vis te maken. Zelfs niet met een aprilvis. Laat u morgen niet beetnemen en tel intussen gerust nog eens na hoeveel neologismen ik als eerbetoon aan de zopas overleden Wim de Bie als waren het paaseitjes in deze Filet Pur heb verstopt. Tot volgende week!
