Vakkenvullers stonden lijnrecht tegenover zakkenvullers deze week. Eén letter maakt een wereld van verschil. Knap staaltje afgunstjournalistiek in een Filet Pur waar alweer géén sensitivity reader aan te pas kwam.
Middenvinger
Inflatie is goed: een zegen voor de huismerken, immers. Dat zeggen wij niet, dat berekende de associatie van de huismerkenfabrikanten. Ongeziene recordcijfers zijn het. En niets wijst op een snelle ommekeer: de merken prijzen zich nu eenmaal helemaal uit de markt, ook al adviseren de foodretailers hen met aandrang om dat niet te doen. Maar ja, niet luisteren, hé? Betweters, die FMCG-managers met hun bruine puntschoentjes en helblauwe maatpakken. Ze laten de belangen van hun aandeelhouders primeren boven die van de consument. Dat is erom vragen, toch?
Tja, dan zit er niks anders op dan hardhandig ingrijpen, moeten ze in Veghel gedacht hebben. Wie niet horen wil, moet voelen. En dus worden tal van producten van Nestlé bij Jumbo uit de rekken gekeild, omdat de fabrikant voornemens is de prijzen nogmaals buitensporig te doen stijgen. In het geval van Mars is het evenwel de multinational zélf die de middenvinger omhoogsteekt: wie niet betaalt, krijgt geen lekkers, zo simpel is het. Voorlopig zijn ze nog lief tegen Jumbo: het gaat om slechts een handvol producten. De Duitse marktleider Edeka daarentegen krijgt gewoon helemaal niks meer. Nul komma nul referenties van de normaal zowat 450. Goed voor 300 miljoen euro omzet. Straf statement. Ze kunnen het zich blijkbaar permitteren, met hun vette marges.
Onbetaalbaar
Aan bier daarentegen is er voorlopig geen gebrek. Nog nooit verkocht AB InBev zoveel gerstenat als vorig jaar, en dat ondanks een WK dat niet alleen voor de Rode Duivels op een flinke kater uitdraaide. Met prijsstijgingen komen die gigabrouwers op de één of andere manier altijd weg. Hoe doen ze dat toch? Maar de marges staan wel onder druk. Eigenlijk moeten de pintjes dus nog duurder worden. We mogen nog blij zijn.
Wat hadden wij eigenlijk gedacht? Dat de prijzen eindelijk weer wat gingen dalen, misschien? Niks van, hoor. Niet alleen die elitaire A-merkproducten, ook eenvoudige groenten zijn tegenwoordig onbetaalbaar voor de modale burger. De bloemkool is het witte goud. De tomaat wordt een decadent luxeproduct. Diepvriesfriet serveren ze enkel nog in Knokke. Wat hebben die boze boeren eigenlijk te klagen? En dan gaan de plannen van de minister van financiën de winkelkar ook nog eens duurder maken, door wat btw-tarieven aan te passen, tiert Comeos. Echt? In de praktijk blijkt dat best mee te vallen, als we de krant mogen geloven. Of één van beide kan niet rekenen. Ook mogelijk.
Graaien
De ene week stellig volhouden dat het bedrijf moet besparen op alle echelons, en de week erop trots mededelen dat je een recordfooi hebt geïncasseerd: Frans Muller van Ahold Delhaize kan het als de beste. Petje af. Ongeveer 6,5 miljoen euro: van een bonusknaller gesproken. Vergeleken met hem is topman Michel Doukeris van AB InBev welhaast een sukkel, met z’n 5,66 miljoen. 128 keer een gemiddeld loon, berekende een Nederlands magazine. Het was het énige cijfer dat hen interesseerde in dat lijvige jaarverslag waar de communicatie-afdeling in Zaandam wel maanden aan gewerkt had. Dat krijg je dan.
Een knap staaltje afgunstjournalistiek, uiteraard. Welke gemiddelde loonslaaf acht zich in staat om de retailmultinational strak op koers te houden terwijl de verzamelde concurrentie reddeloos spartelt in de hoop nog een jaartje de storm te overleven? De man behaalde zijn targets en krijgt dus de afgesproken beloning. Graaien, dat is iets voor gepensioneerde kamervoorzitters en afscheidnemende vakbondstoplui. Die in de privé nog véél meer zouden verdienen, naar ze zelf beweren. I rest my case.
Stoer
Dat maakt echter de rekening niet van de arbeiders die er in ruil voor een benedengemiddelde vergoeding voor zorgen dat voldoende goed gevulde vrachtwagens tijdig de winkels bereiken, elke dag opnieuw. ’t Is te zeggen. Wie wel eens een Delhaize bezoekt, ziet: zij halen hun targets niet. Maar of dat aan hén ligt, of aan een falend management, dat is een geheel andere vraag.
Deze toegewijde medewerkers zijn al even boos als de boeren, alleszins. Mensen die gewend waren aan het met zorg behandelen van fijne vleeswaren en gezonde maaltijden, zouden nu met ordinaire aardappelzakken moeten zeulen in dat versdepot in Asse. Onaanvaardbaar, dat begrijpt u ook. “Desnoods staken we nog weken verder,” verklaarde er eentje stoer aan de krant. Mja. Langer dan een etmaal heeft het niet geduurd.
Meewarig
Een strategische en slechts tijdelijke terugtrekking van de vakbonden? Zou best kunnen. Per slot van rekening is het conflict nog lang niet uitgepraat. Intussen stijgt de onrust ook op het hoofdkantoor en in de winkels. Ze voelen daar de bui al een tijdje hangen. Het geduld van Frans en zijn acolieten met dat zwakkerbegaafde Belgische broertje moet ooit eens opgeraken, toch? Waar lag dat snoeimes alweer?
Per slot van rekening worden de échte beslissingen in Zaandam genomen en nergens anders. En wie daar de dienst uitmaken? Hollanders bij wie al sinds de kindertijd lichtblauw bloed door de aad’ren stroomt. Ze kijken ginds een beetje meewarig naar het amechtige geknoei van dat antieke Belgische aanhangsel en zouden liefst morgen al de verfborstel bovenhalen om al dat rood gewoon te overschilderen, niet gehinderd door een bovenmatig inlevingsvermogen, laat staan diepgaande kennis van de markt en de lokale consument.
Spannend
Nu ja: “Voorspellen is moeilijk, vooral als het over de toekomst gaat”, zoals mijn goede vriend Niels Bohr, de grondlegger van de kwantummechanica, terecht stelde. Een klein praktisch bezwaar waar onze Grote Roerganger, die tot nader order nog géén Nobelprijs in de wacht sleepte, zich zelden door laat tegenhouden. Zelf blijf ik het nog even aanzien, maar spannend wordt het wel, dit voorjaar.
Voor velen is dat geen vooruitzicht om vrolijk van te worden. Wie desondanks het weekend goedgemutst wenst in te gaan, kan ik van harte nog eens dat heerlijke Common People adviseren, in een liveversie met de zopas veel te jong overleden Steve Mackey op bas. Of een streepje jazz voor meerwaardezoekers, van de helaas sinds gisteren niet meer levende legende Wayne Shorter. Of allebei, waarom ook niet? 1+1 aanbieding! Tot volgende week!
