De slachtofferrol zit sommige fabrikanten als gegoten. Edoch: een karikatuur van een debat op de Vlaamse televisie, dat leidt onvermijdelijk tot een giftige Filet Pur…
Angst voor represailles
Schrijnende beelden waren het. Schokkend, zelfs. En dat op een vrijdagavond, aan het eind van een uitputtende werkweek, wanneer een mens na het uitsturen van z’n wekelijkse nieuwsbrief eigenlijk eerder nood heeft aan een goed boek, een glas wijn en een schaaltje olijven van deugdelijke kwaliteit. Het werd een stomp in de maag, echter. Eerlijk gezegd, die Annelies Beck had ons wel even mogen verwittigen: “Deze beelden zijn niet geschikt voor gevoelige kijkers”, of iets van die strekking. Wat ze dus niet deed. Schuldig verzuim, op z’n minst.
Hoewel. Misschien waren het niet zozeer de beelden op zich die ons recht naar de keel grepen. Per slot van rekening kregen we enkel drie donkere silhouetten te zien. Van anonieme kroongetuigen die vooral niet herkenbaar in beeld wilden komen, uit panische angst voor pijnlijke represailles. Van wie? Dat bleef nog even onduidelijk. Poetin misschien? De maffia? Of Xi Jinping?
Gewetenloze booswichten
Het was vooral de klankband die ons de rillingen door het lijf joeg. Akelig achtergrondmuziekje. Met griezelig vervormde stemmen gaven de onzichtbare getuigen blijk van hun wanhoop. Met de rug tegen de muur stonden ze, in hun strijd van David tegen Goliath. “Het zijn bikkelharde onderhandelingen. We zijn hopeloos verloren tegen hun macht,” sprak een grafstem. Wie die “hun” dan mochten zijn? De vermaledijde supermarkten, inderdaad. Gewetenloze booswichten die niet wakker liggen van de koopkracht van de consumenten, enkel van hun eigen marktaandeel.
Toegegeven, het oogde op het eerste gezicht redelijk geloofwaardig. Maar toch: waren dat échte fabrikanten? Kom, kom. Even serieus. Uiteraard niet. Wie gelooft dat werkelijk? Daarvoor kwamen die schimmen nog veel te herkenbaar in beeld, met hun enigszins opvallende uiterlijke kenmerken: zeker die ene met z’n bril en – we zeggen het zoals het is – eerder grote oren, of die andere met z’n wuivende bles. Geen merkleverancier die je zo gek krijgt om dat onverantwoorde risico te nemen, als inkopers dan toch zo meedogenloos en rancuneus zouden zijn. Of niet?
Dovemansgesprek
Nee, dit was duidelijk een goed ingeoefend toneeltje. Een leep een-tweetje tussen Fevia, de federatie van de voedingsindustrie, en de redactie van Terzake. Kwestie van de gevoelens van de argeloze kijker op perverse wijze te bespelen, als voorgerechtje in de aanloop naar het debat tussen de vertegenwoordigers van de twee betrokken partijen: “de” foodretailers en “de” fabrikanten. Ah ja, ’t zijn toch allemaal dezelfden, dus we veralgemenen er op los.
Nu ja, debat? Een dovemansgesprek, uiteraard. Dat hebben ze bij Terzake het liefst. Politici luisteren toch ook niet naar elkaar als er een camera in de buurt is? Anders ook niet, trouwens, maar dan valt het minder op. Stel je zomaar even voor dat er twee tot een redelijk compromis zouden komen, live on camera. Mevrouw Beck zou van haar stoel donderen. Sensatie, dat wel. Maar geen gezicht. In elk geval, dat tafereel bleef ons bespaard, en de zin van het gesprek-dat-er-geen-was ontging ons compleet. Zonde van de zendtijd.
Industrieel erfgoed
Dat het anders kan, zullen we bewijzen op 20 oktober: ter gelegenheid van het Trade & Shopper Marketing Congress onthullen we dan de resultaten van een exclusief onderzoek bij merkfabrikanten en foodretailers, over de impact van de huidige crisissen op de onderlinge samenwerking. Meer zelfs: er staat ook een cursusje “hoe kom ik weg met slimme prijsverhogingen” op het programma. Omdat wie nu met de rug tegen de muur staat gewoon slecht voorbereid was. Met verder ook sprekers van onder andere Aldi, Pietercil Delby’s en Pauwels Sauzen. Voor tickets is het langs hier.
Dat het anders kan, bewees deze week ook CRU, de onvolprezen versmarkt van Colruyt Group, die donderdag haar vierde vestiging opende op een prachtige locatie, in een sjiek verbouwd stukje industrieel erfgoed. Het mocht wat kosten, had Jef in een gulle bui gezegd. En dan had hij het niet enkel over het in ere herstelde stucwerk, de glimmende loodgieterij en de gloednieuwe ledverlichting, maar ook over de zorgvuldig geselecteerde assortimenten van tientallen trotse ambachtelijke producenten. Echte partners, die dan ook eerlijk loon naar arbeid krijgen, zo lang de begoede foodies het willen betalen. Geen valse noot te bespeuren.
Overwinsten?
Want ja, fabrikanten uitpersen om de laagste prijs af te dwingen? Key account managers het mes op de keel zetten teneinde de marges te optimaliseren? KMO’s het faillissement injagen om concurrenten de loef af te steken? Daar doen ze niet aan, in Halle. Koopkrachtcrisis of niet, er zijn ethische grenzen. En die beschuldigingen van “landroof” dan, door een handvol boze boeren? Mja, “roof”, dat is toch nog wat anders dan viermaal de vraagprijs bieden? Dachten wij zo.
Het is per slot van rekening al erg genoeg, met die uit de hand lopende energieprijzen en de overwinsten die daar voor groene-energieproducenten-met windparken-op-zee mee gepaard gaan. Toch?
Ho maar, wacht eens even… Filet Pur gaat toch niet suggereren dat… Welnee, natuurlijk niet! Enfin, tot volgende week!
