Als voedsel te duur wordt, is dat niet enkel te wijten aan onverzadigbare Chinezen maar ook aan enkele lepe lokale retailers, onthult nieuw onderzoek. Aan scoops alweer geen gebrek in deze niet geheel klimaatneutrale editie van Filet Pur.
Omsingeld
De elektrische busjes van Picnic rukken op en bedienen nu ook Roosendaal en Bergen op Zoom. Tiens, zo komen ze wel héél erg dichtbij, bedachten we op de RetailDetail redactie. Vanuit de ramen op de hoogste verdieping van de Antwerpse Stadsfeestzaal kunnen we ze al bijna zien rijden. Het is een denkoefening, maar toch: Picnic heeft helemaal geen Belgische partner nodig om de markt te betreden. Vlaanderen kunnen ze perfect bedienen vanuit hun hubs in het zuiden van Nederland – dat doen Albert Heijn en Jumbo immers ook – en de Franstalige medemens krijgt z’n boodschappen dan wel vanuit het noorden van Frankrijk, waar ze net in Valenciennes van start gingen.
Kortom: de omsingeling is al bezig, de inval zal wel volgen. Al is er wellicht geen haast bij: nog groeipotentieel genoeg op de thuismarkt. In Nederland deed Picnic onlangs haasje-over met Jumbo: de pure player staat er nu op de tweede plaats qua online, na Albert Heijn. Niet slecht voor een start-up. En bij Appie zijn de online boodschappen intussen al goed voor tien procent van de omzet, verklapte Frans Muller deze week. Tien procent, and counting. Laat dat rustig tot u doordringen.
Appelblauw-zeegroen
En als we dan toch gekke denkoefeningen maken: u weet dat Picnic de vreemde gewoonte heeft om een nieuwe markt eerst af te tasten onder een andere naam. In Duitsland deden ze dat onder het pseudoniem Sprinter, in Frankrijk vermomd als TocToc. Het is bijna een running gag, zo hard valt het op. Maar stel je eens voor: zouden ze het in België momenteel listig in het appelblauw-zeegroen vermomd aan het doen zijn onder de naam Hopr? Is Stijn Martens een dubbelagent? Zou zomaar eens kunnen. In elk geval verdubbelde de e-ondernemer zopas zijn bezorggebied en meldt hij dat de klanten zeer enthousiast zijn over de app waarin ze de vorderingen van zijn elektrische bestelwagentje op de voet kunnen volgen. Net als bij Picnic, inderdaad. Just saying.
En om even terug te komen op die tien procent: dat is heel wat meer dan de 2,4% van de omzet die de maaltijdboxen momenteel al weten af te snoepen van de verenigde supermarkten, maar als je het allemaal begint op te tellen, dan wordt het toch enigszins pijnlijk en onrustwekkend, niet? Moet de fysieke supermarkt niet onherroepelijk aan relevantie inboeten? Wat worden de consequenties op termijn? Want zomaar winkels blijven openen, dat gaat echt zijn tijd niet duren. HelloFresh, Foodbag en de anderen weten vooral Carrefourklanten te verleiden, zo blijkt uit een analyse van bankapp Cake. Colruytklanten daarentegen moeten van al die dure nieuwlichterij niet al teveel weten.
Lesje economie
Hoe het intussen met de prijsoorlog gaat? Niet zo héél goed, eigenlijk. De prijzen zijn nog altijd wat hoger dan voor het uitbreken van dat vermaledijde virus, en een team academici heeft nu achterhaald hoe dat komt. Kort samengevat: de prijsverhogingen die supermarkten vorig jaar doorvoerden zijn niet te wijten aan hogere logistieke kosten, wel aan een simpel onevenwicht tussen aanbod en vraag. Uw eerste economieles, weet u nog wel. En meer bepaald zijn het de supermarkten die lokale prijzen hanteren, die handig van de situatie gebruik hebben gemaakt om hier en daar de marges wat op te pompen.
Jawel, ik heb het over u, Colruyt en Carrefour. Eerstgenoemde dacht ermee weg te komen in marktgebieden waar de blauwe promotiefabriekjes uit Zaandam uitblinken door afwezigheid – het arme zuiden dus – en laatstgenoemde haalt het geld waar het zit: bij de begoede Brusselse burger. Razend interessante inzichten op basis van cijfers van onze goede vrienden van Daltix, waar we volgende week in alle exclusiviteit nog even op gaan terugkomen, omdat er zich op de achtergrond van die zogenaamde prijzenoorlog enkele zeer opmerkelijke trends aftekenen. Blijf ons volgen!
Gesandwicht
We kunnen ‘m nochtans goed gebruiken, een echte prijzenoorlog. Want wat meldt ons de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO voor de vrienden)? De voedselprijzen waren de afgelopen tien jaar nooit hoger dan vandaag. Graan, zuivel, vlees, suiker… je kan het niet verzinnen of het wordt onbetaalbaar. Met dank aan hongerige Chinezen aan de ene kant en mislukte oogsten in Brazilië aan de andere. En daartussen zitten wij, Europeanen, als het weerloze beleg tussen een ware ‘idiot sandwich’.
Er is een uitzondering: bananen. Die zijn niet te duur. Meer zelfs: ze zijn veel te goedkoop. Dat zeg ik niet, dat zegt de baas van Chiquita in noord-Europa. Voor 99 cent de kilo kan je geen duurzame vrucht in je winkelkarretje verwachten. Maar wie bereid is wat meer te betalen, kan vanaf nu in primeur de allereerste klimaatneutrale Chiquitabanaan mee naar huis nemen. Een wereldscoop voor de Belgische foodretailers, zowaar. Toch even de vingers kruisen, want als die fameuze schimmel blijft oprukken in de richting van de bananenplantages, zal de aanvoer snel stokken. En de prijs exponentieel stijgen.
Ecorealisme
Snoepgoed en ijsjes zijn niet bepaald gezond. Is dat nieuws? Wel voor Nestlé, producent van KitKat, Smarties, Cheerios, Häagen-Dazs en andere suikerbommen. De grootste voedingsproducent ter wereld, die graag uitpakt met de slogan ‘Good food, good life’ en die hoge gezondheidsambities koestert, moet nu tot z’n eigen ontsteltenis toegeven dat meer dan 60% van z’n productportfolio troep is en wellicht ook troep zal blijven. Het was niet écht de bedoeling om ermee naar buiten te komen: een mol lekte een interne nota. Het illustreert mooi de spagaat waar multinationals-met-een-missie mee zitten: ze willen officieel dan wel de wereld verbeteren, maar wat telt voor de aandeelhouders zijn de cijfertjes onderaan de excel-file uiteraard. Om veel centjes te verdienen, moet je junkfood voor de massa verkopen. A spoonful of sugar helps the medicine go down, immers.
Dat weten ze ook bij Danone maar al te goed. Eerst zetten ze sociaal assistent Emmanuel Faber aan de kant, vervolgens gaat het mes in de organisatie. En het is de gezondste afdeling die het zwaarst wordt getroffen: bij Alpro verdwijnen alle commerciële functies. Dat waren toch maar geitenwollensokkensofties. De rentabiliteit moet omhoog, en de beurskoers. Wat er met de planeet dient te gebeuren, zullen we daarna nog wel zien. Ecorealisme in de praktijk.
Papier hier
En dan nog dit. Stel: je bent een goedbedoelende shopper die z’n koopgedrag best wat wil bijsturen en daar nog voor beloond wil worden ook. Dus je installeert die handige app, je krijgt daarin je persoonlijke e-deals te zien, je aangroeiende puntensaldo, een mooi overzicht van je aankopen en je Nutri-Score profiel zodat je trots kan zijn op je voorbeeldige consumptiepatroon… En dan stuurt Delhaize je dus toch nog steeds een boekje op. Met de post. Een boekje van papier. Vol papieren kortingbonnen die je moet uitknippen. Met een schaar. En waarin ze je extra SuperPluspunten aanbieden als je producten koopt met een donderrode Nutri-Score E, zoals koekjes, frisdrank of alcohol. Als je ze niet vergeet mee te nemen naar de winkel, tenminste.
Consequent zijn is niet makkelijk – ik ga niet beweren dat ik het zelf ben – maar laten we zeggen dat er ruimte is voor beterschap. In Frankrijk, qua retail toch niet het meest vooruitstrevende land ter wereld, testen foodretailers momenteel volop het digitale kasticket en de afschaffing van de papieren folder. Ik kan haast niet wachten. En u? Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
