Sluwe concurrenten deden elkaar alweer flink de duvel aan, afgelopen week. Wat bracht het ze op? Dat leest u in het slechts gedeeltelijk verzonnen nieuwsoverzicht van RetailDetail Food!
Een onwrikbare leider
Dat hun baas met z’n hele lijf en leden heftig stond te schudden en te beven, zo midden in z’n ruime maar spartaans ingerichte kantoor, daar keken de medewerkers die door de gang voorbij de geopende deur liepen, allang niet meer van op. Maar die ochtend was er toch iets vreemds aan de hand. In plaats van een bevrijdende schaterlach weerklonk er slechts verbeten gejammer, en het vertrokken gelaat van de CEO verried een diepe frustratie. Nee, dit was géén doordeweekse sessie bio-energy shaking meditation, beseften ze. Toch duurde het nog even voor uiteindelijk een moedige werkvereenvoudiger aarzelend het hoofd naar binnen stak met de vraag: “Euh, is alles in orde, meneer Colruyt?”
De geplaagde topman staakte zijn rusteloze activiteit en wees verstoord in de richting van het tijdschrift dat op z’n bureau lag. “The Best-Performing CEOs in the World”, stond er in vette letters op de opengeslagen pagina’s van de nieuwste Harvard Business Review. “De vijfennegentigste plaats,” morde hij. “Terwijl de criteria mij nochtans op het lijf geschreven zijn. Lees maar na: ‘een onwrikbare leiderschapsstijl’, ‘standvastigheid en stabiliteit in turbulente tijden’. ‘Een opmerkelijk vermogen om het momentum vast te houden, ondanks sluwe concurrenten, veeleisende klanten, op geld beluste investeerders, politieke en economische tegenwind…’ Dat hele artikel weerspiegelt van a tot z de uitdagingen waaraan ik dagelijks het hoofd bied. En toch maar vijfennegentigste?”
“Maar meneer Colruyt, er staan maar twee Belgen in de lijst. En de andere is een bankier, dus die wordt slapend rijk. Het is toch een hele eer? Geloof ons, wij zijn trots op u, hoor!”
Deze troostende woorden deden de man zichtbaar deugd. Hij ontspande zich en sprak z’n toegewijde medewerker met vochtige ogen toe.
“Ach ja, ’t is al goed. Misschien laat ik me een beetje meeslepen. Er hangt hier wat negativiteit in de lucht, heb ik de indruk. Ik denk dat het nog eens tijd wordt voor een energetische zuivering van onze kantoren. Doe je het nodige?”
Zuchtend keken de toegestroomde collega’s elkaar aan. Dat betekende alweer dàgen geurhinder op het werk, beseften ze. Nee, ondanks de onmiskenbare successen is het leven op de site Wilgenveld te Halle echt niet elke dag een pretje. Bij u wel misschien?
Een golf van dankbaarheid
“Carrefour en Delhaize kopen samen producten aan” – zo kopte letterlijk de nieuwspagina van zelfverklaarde kwaliteitskrant De Standaard. Het had groot nieuws kunnen zijn, als het waar was. Maar ja, zo’n website mag niet teveel geld kosten, dus verzinnen onervaren stagiairs de headlines op de economieredactie, met alle gevolgen van dien. Dat er in België inderdaad twéé Delhaizes actief zijn, is nochtans al een tijdje geweten, meer bepaald zelfs sinds 1875. En het zijn dus wel degelijk de nazaten van Louis Delhaize die nu voor de grote inkopen hun toevlucht hebben gezocht bij de veel grotere collega’s van Carrefour Belgium, net zoals ze dat enkele jaren geleden al deden in Frankrijk. Waarmee Provera dus de facto amper nog een inkoopcentrale is, op de keper beschouwd. Terwijl de inkopers bij Carrefour één na één op zoek gaan naar een nieuwe uitdaging, vernemen we. Alsof inkopen voor Carrefour én Provera geen uitdaging zou zijn.
In elk geval, het bespaart zo’n 140 key accountmanagers weer enkele afspraken, dat wel. Ze kunnen zich die ritten naar Brussels South voortaan besparen. Goed voor ons milieu, ook. En ze krijgen, aldus de verklaring, nu volop kansen om zich met àl hun merken te ontplooien bij àlle enseignes van de betrokken retailers. Hey, wat wil je nog meer? Goed, daar zal zonder twijfel een kleine partnerschapsbijdrage tegenover staan, maar dan héb je ook wat. Voelt u die warme golf van dankbaarheid ook opwellen?
Geblaf in het donker
Bij Carrefour zijn ze trouwens al langer doordrongen van het besef dat ze het niet alleen kunnen. Ze sluiten daar de ene alliantie na de andere: met Système U, met Fnac Darty, met Tesco, met Google, met Tencent, noem maar op. Als Alexandre Bompard voor je deur staat, dan weet je hoe laat het is. De man aanvaardt gewoon geen nee. En geloof ons, die samenwerkingen missen hun effect niet. Want wat valt er te lezen in het jaarverslag van de nazaten van Devos en Lemmens? Dat de Franse omzet bij Continental Foods kelderde ‘als gevolg van de hergroepering van aankoopcentrales en grote supermarkten’. Van zes inkoopgroeperingen ging het naar drie, en die eisten alle drie hogere kortingen. Om de consument nog beter te bedienen, uiteraard. In het kader van een win-win partnerschap, vanzelfsprekend. En gewonnen hebben ze, ga daar maar van uit.
Gewonnen heeft trouwens ook Albert Heijn. Meer bepaald van Carrefour. In de rechtbank bovendien. Die supermarkt in Lokeren mag gewoon openen, hoor. Er is geen vuiltje aan de lucht, daar. Dat de retailer er twee jaar geleden z’n winkel moest afstoten omdat de fusie met Delhaize de lokale concurrentieverhoudingen zou verstoren, dat was slechts symbolisch, eigenlijk. Een goedbedoelde poging van de concurrentiewaakhond om toch een schijn van relevantie hoog te houden, vermoeden we. Wat geblaf in het donker, meer niet. Een waarlijk vrije markt heeft immers geen waakhond nodig. En wat voor Lokeren geldt, zal bij uitbreiding ook wel in Leuven van toepassing zijn. Bij Lidl kunnen ze zich de moeite van een proces dus wel besparen.
Pokerface Muller
Nu we het toch over Appie hebben: ‘Leading together’, zo luidt de nieuwe strategie van fusiegroep Ahold Delhaize. Je zou daaruit kunnen afleiden dat Delhaize en Albert Heijn nu eindelijk eensgezind gaan samenwerken in België, maar nee hoor, daar rept Frans Muller met geen woord over. De CEO timmert hard aan de weg en heeft zich voorgenomen de onlineomzet te verdubbelen tegen 2021. Behoorlijk ambitieus kan je wel zeggen, al mag die target voor Delhaize geen noemenswaardig probleem vormen. Twee keer niks is nog altijd niks, immers.
Maar wacht. In – alweer – De Standaard licht Muller na wat aandringen toch een tipje van de sluier: hij schetst namelijk treffend hoe beide ketens in ons land perfect complementair zijn, met Delhaize dat erg trouwe klanten heeft en AH dat meer Nieuwe Belgen en prijsbewuste shoppers aanspreekt. U voelt ‘m al komen? En toch: of Albert Heijn al dan niet in België blijft, beslist hij officieel pas in 2019, blijft hij herhalen, met zo’n uitgestreken pokerface.
Tja, een leugen die éénmaal uitgesproken wordt, blijft een leugen, maar een leugen die duizend keer verteld wordt, wordt de waarheid, zoals de eminente communicatieprofessional Joseph Goebbels wel eens placht te zeggen. U en ik weten beter, uiteraard. Natuurlijk heeft de topman al beslist. Geen sprake van dat ze dat blauwe goudhaantje zomaar gaan slachten. Al zeker niet met de nakende komst van het gele gevaar Jumbo in het achterhoofd. Ze zouden wel gek zijn. En dat zijn ze niet. Bijzonder verrassend, dat wel. En verbluffend goedkoop, naar eigen zeggen. Maar niet gek. U wel misschien? Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
