Straffe deals, maar ook onbeschaamd plagiaat en vals gekweel kenmerkten de afgelopen foodretailweek. Aan passief-agressieve venijnigheden in de sector zou er straks nochtans een definitief einde komen. Behalve dan in de Filet Pur, uiteraard.
Innige deelneming
Er is heuglijk nieuws voor mensen die wel eens de boodschappen gaan doen in de Colruyt: er gaan daar straks steeds minder nachtwinkeliers en snackbaruitbaters met hun grote platte karren de gangpaden versperren en de doorstroming aan de kassa’s ophouden. Zeker tien vestigingen van de b2b-formule Colruyt Professionals staan immers op de planning. De eerste twee Waalse vestigingen zijn al voor meteen. Misschien kan Halle eens met Willy bellen, mochten ze nog op zoek zijn naar geschikte locaties.
Want ja, wat was het meest gelezen artikel deze week, met een gigantische voorsprong op het peloton: de deal van de flamboyante bouwondernemer/televisiepersonaliteit Willy Naessens met Metro, de eigenaar van die leegstaande Makro-winkels in ons land. “Je mag me innige deelneming wensen”, aldus de eindbaas van de onderneming van het jaar. Maar toch even de puntjes op de i: een verkoop is het (nog) niet écht, wel mag een vastgoedbedrijf van de zakenman de sites gaan ontwikkelen, zoals dat heet. En Willy zélf gaat zich daar niet mee bezighouden, die heeft het te druk in de media. Hij schuift enkel de centjes toe. Managen is delegeren.
Goudwaarde
Het ging een beetje tijd worden, want het zwerfafval op de verloederde parkings neemt astronomische proporties aan. Maar wat dat ontwikkelen betreft: daar zal nog pittig over gedebatteerd worden. Bij Unizo stonden ze al meteen op hun achterste poten: van retail kan op de betrokken sites geen sprake zijn, vinden ze daar. Er zijn al genoeg retailparken, maak er KMO-zones van. We zullen zien: die panden zijn nu eenmaal wél vergund voor retail in diverse branches. En vergunningen zijn tegenwoordig goud waard in dit land.
Net als retailerdata. Fabrikanten tellen daar elk jaar zotte bedragen voor neer – je wil je klanten te vriend houden – om ze dan in een map ergens onderaan de stapel op te bergen om er vervolgens bitter weinig mee aan te vangen. Tenminste, dat vertellen de mensen van Impaqtr me: hun software haalt wél bruikbare inzichten uit die data en kan de sector aldus op weg helpen naar échte datagedreven samenwerking tussen retailers en fabrikanten.
Passief-agressief
Stel je voor. Dat zou dus een vorm van samenwerking zijn waarbij de gesprekpartners geen energie verspillen aan getwist over de interpretatie van de Nielsen-cijfertjes, laat staan aan passief-agressieve venijnigheden? Welja: “Retailers moeten beseffen dat data geen commercieel onderhandelingstool mogen zijn.” Kijk eens aan.
Het zal me benieuwen, en als u dat ook denkt, dan stipt u nu meteen 10 oktober aan in uw agenda en klikt u op deze link om uw ticket voor het FMCG & Category Management Congress te reserveren, want daar onthullen Hanne Vincent en Bert Jacobs de finesses van hun geheime wapen. Ook Carrefour, Lidl, Fairtrade, Perfetti Van Melle en Nationale Loterij komen die dag hun shoppermarketingvisies delen. Tot dan?
Gratis bestaat
Over Lidl gesproken: de discounter liep afgelopen week flink in de kijker. Een discussie die in de Nederlandse pers werd aangewakkerd, kwam overwaaien naar hier: lijken die nieuwe Freeway-frisdrankverpakkingen niet verdácht veel op die van Coca-Cola en Fanta? Inderdaad, dat doen ze. En dat is ook exact de bedoeling, uiteraard. Lidl zoekt wel vaker het randje op van het plagiaat, en tot nu toe komen ze ermee weg ook.
Mensen die denken dat gratis niet bestaat, denken best maar gauw iets anders: gratis publiciteit bestaat dus wél. De bewuste flessen stonden immers te shinen in verschillende on- en offline publicaties. Waaronder RetailDetail, of wat had je gedacht. “Earned media”, in communicatievaktermen. Geen centje pijn. En mocht Coca-Cola alsnog beslissen om er een zaak van te maken, dan zal de aandacht nog groter worden. Precies wat ze hopen.
Vals gekweel
De spanning wordt welhaast ondraaglijk: vanaf vanavond gaan zowat alle Vlaamse gezinnen elke week met XL-zakken chips in de aanslag speculeren over welke vals kwelende showbizzfiguur, politicus of ondernemer staat te zweten in het pak van Giraf, Boom, Zeeduivel, Space Babe, Mister Withlove en nog wat excentrieke figuren met hoog knuffelgehalte. Om de zaterdagochtend daarop meteen naar de Delhaize te rennen en daar onbetamelijke bedragen uit te geven om stickers te sparen voor het The Masked Singer-fanboek. Enfin, daarop rekenen ze toch in Kobbegem en in de honderden Vlaamse winkels van de supermarktketen. Want die straffe deal zal een aardige cent gekost hebben.
Voor de mensen die de afgelopen vier jaar in het internationaal ruimtestation hebben doorgebracht: The Masked Singer is niet zomaar een televisieprogramma, het is een Maatschappelijk Fenomeen dat heel Vlaanderen beroert. Maar vooral: de duurste tv-show van het land is ook een commerciële machine, die onder andere het lokale frisdrankmerk Ritchie z’n doorbraak bezorgde. En die nu dus de omzet en het marktaandeel van Delhaize naar ongeziene hoogtes moet stuwen. De concurrentie zal bloeden!
Gemiste kans
In Vlaanderen en Brussel althans. De RTBF had geen geld, de kijkers beneden de taalgrens zappen naar TF1, waar het programma kortweg “Mask Singer” heet, wellicht omdat Franstaligen die titel nu eenmaal zo uitspreken. De Waalse affiliés van de keten worden daarom gesust met een spaaractie van Asterix & Obelix. Ook sympathiek, maar de impact zal toch iets bescheidener zijn, valt te vrezen. Het is wat het is.
Toch een gemiste kans: de gemaskerde figuren zijn intussen bekend en een Kleine Leeuw is er niet bij. De waarschijnlijkheid dat we Xavier Piesvaux uit het pak van Eikeltje gaan zien kruipen, lijkt me ook eerder klein. Een hele opluchting: ik hoef me dus niet verplicht te voelen om te kijken. U wel misschien? Tot volgende week!
